Cümlelerimde Kendinizi Bulursanız Bilin ki Yalnız Değilsiniz

Merhaba M. Ali Bey, okuyucularımıza kısaca kendinizden bahseder misiniz?

Ben M. Ali Aslan veya tam adımla Muhammedali Aslan. 1995 Eskişehir doğumluyum. Aslen Ispartalıyım. Marmara Üniversitesi Bilgisayar Programcılığı mezunuyum. Okumayı ve gezmeyi seven biri olmakla birlikte “Turuncu Gökyüzü” ve “Huzur Edebiyatı” eserlerinin yazarıyım. 

Yazma yolculuğunuzdan kısaca bahseder misiniz? Sizi kitap yazmaya yönlendiren nedenler nelerdir?

Akülü tekerlekli sandalye kullanan bir genç olarak gezdiğim gördüğüm yerlere ilişkin erişilebilirlik açısından rehberlik sunabilecek kaynak oluşturmak amacıyla yazmaya başlamıştım. Fakat bir süre sonra kısa blog yazıları yazmak yetersiz geldi ve duygularımla, düşüncelerimle bazen de kurgu ile zenginleştirerek yazmaya karar verdim. İlk kitabım “Turuncu Gökyüzü” ile okuru kendi yaşam serüvenimle birlikte hac yolculuğuna davet ettim; ardından gelen “Huzur Edebiyatı” ile sözcüklerin zenginliğiyle edebiyatın estetiğini harmanlayarak bir kurgu roman yazdım.

Yazarlık sizin için ne ifade ediyor? 

Yazarlık da tıpkı okumak gibi; benim bir çeşit ruhsal terapi. Bu ruhsal terapi ile okurlarımı da kendi dünyalarından soyutlamak ve memnuniyet sağlayarak dinlendirebilmek de terapi sonrası mutluluk kaynağım. 

Huzur Edebiyatı isimli kitabınız Alaska Yayınları’ndan çıktı, tebrik ederiz. Kitabınızda okurlarınızı ne gibi sürprizler bekliyor?

Teşekkür ederim. Okurların kısımları okurken sık sık yanılgıya düşmelerini ve küçük beklenmedik sürprizleri saymazsak, Huzur Edebiyatı romanının yazarı okurlarına en büyük sürprizi kendi kimliğini açıklayarak yapacak. 

Başucu yazar ve kitaplarınız nelerdir? Yazarların ve kitapların hayatınıza nasıl bir etkisi oldu?

Pek çok kitap söyleyebilirim aslında ama en çok okuduğum isimlerden bahsedeyim. Zülfü Livaneli, Gülseren Budayıcıoğlu, Elif Şafak, Ahmet Ümit, İskender Pala ve İmam Gazali. Bununla birlikte hayatıma yön veren ve yazım kimliğimi oturtmam için katkı sağlayan fakat popüler olmayan yazarlar da var. 

Üzerinde çalıştığınız yeni bir kitabınız var mı? Okuyucularınıza ipucu verir misiniz?

Huzur Edebiyatı romanımın dönütlerine göre şekillendireceğim yeni bir roman daha düşünüyorum. Şu an net değil fakat yolculuk romanı fikri sıcak geliyor. 

Son olarak okuyuculara söylemek istediğiniz bir şey var mı?

Kelimelerle hayatın görünmeyen kıyılarında gezinmek, birbirimizle satır aralarında konuşmak; sorularınızı duymak ve cevapsızlıklarınızı yazmak... Aslında bizi anlatmaya çalıştım; adını koyamadığımız hisleri, susarak taşıdığımız acıları, tarifsiz mutlulukları, görünmeden sevdiğimiz insanları, neşeyi, en çok ta huzuru ve huzursuzluğu... Eğer cümlelerimde bir yerlerde kendinizi bulursanız, bilin ki yalnız değilsiniz. Bu roman biraz da sizin hikâyenizdir. Okuyarak büyüttüğümüz bu sessizliği birlikte konuşmak dileğiyle, tüm okurlarımdan kıymetli yorumlarını bekliyor olacağım. Sevgiyle kalın. 

Şiir Kalıplara Sıkıştırılmamalı

Merhaba Banu Hanım, okuyucularımıza kısaca kendinizden bahseder misiniz?

Merhaba; tabii ki. Üç çocuklu bir ailenin ortanca çocuğu olarak 1969 da dünyaya İzmir’de gelmişim. Kimine göre çok yaramaz kimine göre neşeli bir çocukmuşum. Bana sorarsanız arada sıkışmış, başına buyruk ve eğlenmeyi seven biriyim. İlkokuldan sonra babamın işleri gereği Bursa’ya taşındık. Orta ve Lise tahsilimi Bursa Atatürk Lisesinde tamamladım. Aynı zamanda Bursa Belediye konservatuarında da yaklaşık 2,5 yıl koroda görev aldım. Kulağımın hep iyi olduğunu söyleyenler çıkınca müzikle ilgilenmek istedim ama aile meclisinden olur alamadım. Hareketli bir hayatım olur düşüncesiyle Arap Dili okumaya karar verdim. Zira iyi seviyede İngilizcem vardı. 

Tercüman veya rehber olup gezebileceğimi düşündüm. Tabii ben bu planları kurup yola çıktığımda hayat kendi planını oluşturmuştu. Oğlumun babasıyla 1992 de evlendik. Benim rotam değişti. Birkaç yıl çok farklı sektörlerde çalıştıktan sonra Türkiye’ye Rüzgar santrallarını getirmek için yola çıkan bir firmada Enerji sektörüne adım atmış oldum. Çok keyifle güzel işler yaptık. Bu arada Finansçı olmayanlar için finansal eğitim ile ilgilendim. Sektörde çok işime yaradı. Aslında ben 1985’den beri şiir karalıyordum ve kısa hikâyeler yazıyordum ancak paylaşmaktan da çekiniyordum. Oğlumun babasıyla yollarımızı ayırdıktan hemen sonra yaratıcı yazarlık eğitimi aldım. Sanıyorum benim için değişim orada başladı. Şiirlerimi yazılarımı elden geçirdim ve bir şiir kitabım olsun istedim. Şimdilerde Kanun eğitimi ve şan dersi alıyorum. Sanırım artık o kadar kendimim ki bu kitaptan sonra diğer bir şiir kitabımı belki de deneme çalışmalarımı elden geçirip birkaç kitap daha çıkartabilirim.

Sizce şiir nedir? Şiirde olmazsa olmaz dediğiniz öğeler var mı?

Şiir benim için hayatın ta kendisi. Hayatın içinde gördüğümüz, yaşadığımız, hissettiğimiz her türlü düşünce ve duyguya biraz değişik anlamlar veya olaylar ekleyerek anlattığımız bir yazın türü. Şiirin içinde bence her türlü duygu olabilmeli ve kalıplara sıkıştırılmamalı. Çünkü şiir yaşadığın, hissettiğin bir duyguyu kendi süzgecinden geçirip okuyucuya anlatabildiğin bir eser. Ben yazarım duygularımı okuyucu içinde kendinden parçalar bulur.

Şairlik sizin için ne ifade ediyor? Öykü, deneme tarzında yazılar da yazıyor musunuz?

Şair hayata bambaşka bir pencereden kendi gözleriyle bakabilen ama gördüklerini okuyucuya berrak şekilde verebilen kişidir. Evet kısa öykülerim ve denemelerim var. Ancak bunları henüz su yüzüne çıkartmak için zamana ihtiyacım var. 

Yazma yolculuğunuzdan kısaca bahseder misiniz? Bu yolculukta size kimler destek oldu?

Dediğim gibi aslında 1985 yılında dedemin vefatında yazdığım bir kısa şiirim vardı. O şiiri bir yerlere sıkıştırmışım. Anneannem bulup bana nedenini sordu. Utandım dedim. Aslında utandığım orada ölüm sonrası pişen helva ve taziyeye gelenlere kızgınlığımı anlatmıştım ve tepki almaktan korkmuştum. Anneannem sen hep böyle yaz ama küçük kâğıtlara değil deyip bana bir defter aldı. İşte benim yazma hikâyem böyle başladı. Bu olaydan sonra hep yazdım gördüğüm deneyimlediğim yada insanların deneyimlediklerinden edindiklerimi şiirlerle anlatmaya başladım. Tam zamanını hatırlamıyorum ama instagramda bir şiir grubumuz var Betül Önk arkadaşımız her cuma orada yayın yapar ve bir gün bana bir şiirimi okuduktan sonra Banu’cum senin kitap zamanın geldi de geçiyor dedi. Yayın sonrası kendisiyle konuşunca dedim ki eksiğim yok. Çıkmalıyım yola. 

Bir Kelebeğin Gözünden isimli şiir kitabınız Alaska Yayınları’ndan çıktı. Kitabınızda şiirseverleri ne tür şiirler bekliyor? İpucu verir misiniz?

Öncelikle Alaska Yayınları'na ayrıca teşekkür ederim. Çok sağlam yazar ve yazar adaylarının arkasındalar. Benim şiirlerimde hayatın tamamı var yaşadığımız toplumsal olaylardan aşka, yalnızlığa, gençliğe, yaşlılığa her şey var. Bu sebeple sevilerek okunacağını sanıyorum çünkü ben Orhan Veli Kanık hayranı olarak Garip akımına inanıyorum ve rotamı da bu çizgide tutuyorum.

Başucu yazar, şair ve kitaplarınız nelerdir? Yazarların ve kitapların hayatınıza nasıl bir etkisi oldu?

Şair derseniz ilk sırada tabii ki Orhan Veli Kanık gelir ve Oktay Rıfat, Atilla İlhan herkes gibi Nazım Hikmet Ran, Can Yücel idollerimdir. Yazar derseniz Adalet Ağaoğlu ve Elif Şafak ve Yılmaz Özdil ilk aklıma gelen isimler. 

Üzerinde çalıştığınız yeni bir kitabınız var mı? Okuyucularınıza ipucu verir misiniz?

Henüz tamamlayamadığım kısa öykülerim veya bu kitabımda yer veremediğim diğer şiirlerimi çıkarmayı planlıyorum. Ayrıca güfte çalışmaları da yapmaktayım.

Son olarak okuyuculara söylemek istediğiniz bir şey var mı?

İnsan zenginliğini boş zaman yaratmadan yaşadığında keyifle geçiriyor. Bize boş zamanda kitap okumayı öğrettiler. Aslında okumak yeni bir şeyler öğrenmek ve spor boş zamanda yapılmaz. Zenginleşebilmek için yapılır. Bu yola çıkmak isterlerse ilk önce benim şiir kitabımla başlayabilirler.

Hayal Kurmaktan Asla Vazgeçmeyin

Merhaba Eda Hanım, okuyucularımıza kısaca kendinizden bahseder misiniz?

Merhaba, ben Eda Ekşi. Küçük yaşlardan beri hayal kurmaya ve yazmaya tutkuyla bağlıyım. Eğitim hayatım boyunca da edebiyat hep ilgi alanım oldu. Şiirler, denemeler, kısa öyküler yazarak başlamıştım bu yolculuğa. Bugün kendi hayal dünyamı çocuklarla paylaşabiliyor olmak benim için büyük bir mutluluk.

Yazma yolculuğunuzdan kısaca bahseder misiniz? Sizi kitap yazmaya yönlendiren nedenler nelerdir?

Yazma serüvenim çocukluk dönemimde başladı. O dönem okuduğum kitaplar bana çok iyi geliyordu. Şimdi kendi çocuklarım büyürken, o kitapların bende bıraktığı etkiyi daha iyi anlıyorum. Bu duyguyu başkalarına aktarmak istedim. Kayıp Krallık Larimar’ın Mirası çocuklara hem hayal güçlerini geliştirecek bir dünya, hem de cesaret, dostluk, adalet, umut… gibi değerler üzerine düşünme fırsatı sunmak istedim. 

Yazarlık sizin için ne ifade ediyor? 

Yazarlık benim iç dünyamı başka kalplere ulaştırmanın en saf hali. Duygular, düşünceler ve hikayeler kelimelerle yeniden can buluyor. Yazmak, benim için bazen sessiz kalan bir duyguyu dile getirmek, fark edilmeyeni fark ettirmek demek. Çocuklara sadece hikayeler değil, kalpten gelen bir sıcaklık duygusu da ulaştırsın istiyorum.

Kayıp Krallık Larimar'ın Mirası isimli kitabınız Alaska Yayınları’ndan çıktı, tebrik ederiz. Kitabınızda okurlarınızı ne gibi sürprizler bekliyor?

Teşekkür ederim. Kayıp Krallık Larimar’ın Mirası, okurlara sadece bir macera değil, aynı zamanda içsel bir yolculuk ta vadediyor. Kitapta dostluğun, cesaretin ve kendine inanmanın önemini vurgulayan bölümler var. Her bölümde çocukları farklı duygular bekliyor: merak, heyecan, biraz hüzün ve bolca umut. Fantastik öğelerle örtülü bu dünyada belki de en büyük sürpriz, kendilerine dair yeni bir şey keşfetmeleri olacak.

Başucu yazar ve kitaplarınız nelerdir? Yazarların ve kitapların hayatınıza nasıl bir etkisi oldu?

Başucu kitabım Yüzüklerin Efendisi ve J.R.R. Tolkien’e özel bir hayranlığım var. Onun kurduğu evrenin derinliği, dili kullanma biçimi ve karakterlerin zamansızlığı beni her zaman büyülemiştir. Kitaplarını defalarca okudum ve her seferinde yeni bir ayrıntı yakalamak beni çok heyecanlandırıyor.

Üzerinde çalıştığınız yeni bir kitabınız var mı? Okuyucularınıza ipucu verir misiniz?

CŞu anda Kayıp Krallık Larimar’ın Mirası'nın devamı üzerine çalışıyorum. Bu hikaye henüz tamamlanmadı, karakterlerin yolu uzun, sırlar henüz bitmedi. Okuyucularımın sevdiği dünyayı daha da derinleştirmek, onları yeni sürprizlerle buluşturmak istiyorum.

Son olarak okuyuculara söylemek istediğiniz bir şey var mı?

Her kitap bir yolculuktur, ama o yolculuk okuyucuyla tamamlanır. Kitabımı ellerine alıp satırlarda kaybolan herkese sonsuz teşekkür ediyorum. Hayal kurmaktan asla vazgeçmeyin.

Hayat Güzeldir Filmine Edebi Bir Bakış

Bu ay sizler için hazırladığımız yazımız bir filmden ibarettir. Filmin orijinal adı La Vita è Vella'dır. Filmin yönetmeni Roberto Benigni, yapımcısı Gianluigi Braschidir. Müziği Nicola Piovani'ye aittir. Beyaz perdeden bugüne kadar İkinci dünya savaşını konu alan sayısı yüzlere ulaşan filmler geldi geçti.

Çoğu birbirinin kopyası ve  birer Amerikan propagandasından ibaret. Bu kadar kopyanın arasında elbette orijinalleri bulmak en önemlisidir.  Savaş yalnızca iki taraftan erkeklerin birbirini öldürdüğü bir eylem olarak tanımlanamaz. Yine de "savaş" Kelimesini düşündüğümüz anda aklımıza ilk gelen sıcak temasın bombalara, parçalanan bedenlere ve kana bulandığı muharebe alanları canlanmakta. Oysa  asıl savaş ülkelerin sosyolojilerini ekonomilerini psikolojilerini parçalayan toplumsal patlamalardır. Bu patlamalar sıcak temasta ölen insanlardan kat be kat daha fazla insanı öldürmektedir. Nasıl mı?  Onların umutlarını geleceğini  dinamitleyerek elbette. Cephedeki acı ve yara  oldukça hızlı bir şekilde ya sağlığa ya da ölüme dönüşmektedir.  Oysa toplumun içinde oluşan yaralar nesillerce sürmektedir. 

Toplumun hafızasında yer almaktadır ve Toplumsal davranışı şekillendirmektedir. Roberto Benigni’nin 1997 yapımı orjinal adıyla La vita é bella yani "Hayat Güzeldir" filmi bize ağlamadan, kan görmeden üstelik yer yer gülebileceğimiz bir savaş filmi sunuyor. Bizi gülümseten güldüren şey bir baba ve oğul arasındaki o harika bağ o iletişim ve sevgiydi. Bizi aynı zamanda ağlatacak şey de bu masumiyeti gözyaşlarına ve ölüme çevirecek olan savaşın doğasıdır.  Guido, kendisine bir sarraf dükkanı açmak isteyen italyan yahudisi bir gençtir.  Zengin ve güzel olan Doraya aşık olur ve onunla evlenir.  Dora öğretmendir. Bu peri masalında, Guido ve karısının Joshua adında bir oğulları olur, İtalya’yı  Alman güçleri istila edene kadar birlikte mutluluk içinde yaşarlar. 

Nazi Almanyası İtalya'yı işgal edene kadar kapılara yazılan yahudi karşıtı ırkçı yazılar dışında hikayeyi rahatsız eden pek bir şey yoktur. 

Joshua’nın doğum gününde Guido, Eliseo ve Joshua diğer Yahudilerle birlikte toplama kamplarına gönderilir. Dora ailesinin peşinden trene binerek farklı vagonlarda ailesiyle birlikte kampa gider. Kampta başından beri oğlunu Alman güçlerinin zalimliğinden korumak isteyen Guido, oğlunun korkmaması ve gerçeği anlamaması için  her şeyin bir oyun olduğunu, eğer oyunda başarılı olurlarsa bir tank kazanacaklarına dair bir yalan uydurur. Karşılaştıkları bütün zorlukları oyunun bir parçası ve kazanmak için toplanan puanlar olarak lanse eder. Guido oğluna gerçeği yani savaşın ne olduğunu anlatamaz çünkü bir çocuk için savaş yalnızca korkudur. Guido asla pes etmeyen bir babadır. Her şey tepetaklak kötüye giderken onun oğlu için her türlü tehlikeyi göze alması, her türlü yalanı kandırmacayı kullanması film boyunca size bu savaşın etkilerini hissettirecek. 

Tarih derslerinde savaşların nedenleri ve sonuçlarından bahsedilirken hep büyük sebeplerden ve sonuçlardan bahsedilir oysa acılar da mutluluklar da her bir hayatın her bir ayrıntının her bir ailenin yaşamının can damarıdır.  Kamptaki bir nazi askerinin Almanca bilen var mı, sorusuyla birlikte Guido’nun oğlu için vereceği savaş başlar. Bilmediği halde Almanca bildiğini söyler. Guido'nun, kamp kurallarını  oğluna söylediği yalanın bir parçası olarak oyun kurallarıymış gibi yüksek sesle söylemesiyle birlikte Joshua da oyuna dahil olur. Elbette kamp esirleri bütün gün çalıştırılmaktadır. Kampın ilk günü çok yorulan Guido, dinlenmek yerine bütün gün kendisini bekleyen oğluna yaşadıklarını oyun devam ediyormuş gibi anlatır. “Biz bugün deliler gibi eğlendik. Nasıl eğlendik inanamazsın” sözü Guido’nun aslında ‘yorgunluktan öldüm yorum’una eşittir. Her gerçeği bir şaka veya yalana dönüştüren Guido'nun çabası izleyiciye savaşın etkilerini bir cephe sahnesinden çok daha gerçekçi hissettirecektir. 

Hayat güzeldir filmini klasik bir şaheser haline getiren son sahnesidir. Guido’nun Alman askerinin namlusunun önünde ölüme giderken bile Joshua’nın yani oğlunun kendisini izliyor düşüncesiyle yaptığı komik yürüyüş bir babanın fedakarlığının yanında filmi zirveye taşıyan sahnelerden bir tanesidir. Filmin son sahnesinde Joshua annesiyle kavuşur ancak yürekler bir babanın evladından ayrılışında kalır... Mutlu sahnelerinde yüzünüzün güldüğü sıcacık hissettiğiniz hüzünlü sahnelerinde yüreğinizin darlandığı ve gözlerinizin dolduğu bu film  aldığı ödüllerle de klasik bir film olarak somutlaşıyor.

7 dalda Oscar’a aday gösterilerek En İyi Yabancı Film, En İyi Erkek Oyuncu ve En İyi Müzik dallarında ödüller almanın yanında Akademi, BAFTA, César, Cannes ve daha birçok film töreninde farklı dallarda ödüllere layık görülmüş bir filmdir. Filmi izlerken savaşlara daha fazla  öfke duyacak ve bir kez daha faşizmi lanetleyeceksiniz. İyi seyirler.

Deniz Boyraci / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Kızlarxon İbrahimova Yazdı: Güven

Alişer çok zeki, nazik ve neşeli bir çocuktu. Okulda da çok iyi notlar alıyordu. Öğretmenleri Alisher'i çok seviyorlardı ve onu tüm sınıf arkadaşlarına örnek gösteriyorlardı. Mayıs ayının sonunda Alisher'in doğum günüydü. Doğum gününü sevdikleriyle birlikte unutulmaz bir şekilde kutladı. 

O gün arkadaşları ve ailesi Alisher'e hediyeler getirdiler. Büyükbabası ona mavi bir futbol topu hediye etti. Annesi sevgili oğluna çikolatalı pasta pişirdi. En güzel hediye henüz gelmedi! Alisher'in babası oğluna son model iki tekerlekli bir bisiklet hediye etti. O gün çok mutlu ve sevinçliydi.

Alisher, uzun zaman geçmesine rağmen hâlâ bisiklete binmeyi öğrenememişti. Bunu başarabileceğine inanmadığı için düşeceğinden korkuyordu. Bu yüzden babasının kendisine hediye ettiği bisiklete hiç binememişti. Arkadaşlarını çok kıskanıyordu, onlar gibi bisiklete binmeyi hayal ediyordu. Bir gün Alisher, evinin penceresinden arkadaşlarının bisiklete binmesini sessizce izlerken bir karınca gördü. Bir karınca, kendisinin birkaç katı büyüklüğünde bir şeker parçasını taşır.

Alisher giderken şaşırdı ve karıncaya sordu, "Eğer bu kadar küçük bir karıncaysan, bu şeker parçası sana yük olmuyor mu? Onu nasıl taşıyorsun?" Sonra karınca cevap verdi, "Evet. Bu şeker parçasının ağır olabileceği doğru. Ama kendime güvendiğim için onu kaldırabilirim. Eğer kendime güvenmeseydim, onu asla kaldıramazdım."

Karıncanın bu sözleri Alişir'i cesaretlendirdi. Hedeflerine ulaşmak için öncelikle özgüvene ihtiyacı olduğunu fark etti. Bu onun bisiklete tam bir özgüvenle binmeye başlamasına yardımcı oldu. Alisher kısa sürede bisiklete binmeyi öğrendi.

Kızlarxon İbrahimova / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Kemal Taşdemir Yazdı: Son Vedalar

Hiç bitmeyecek bir rüya gözüküyor,

Uykunun en tatlı hali gibi görünüyor.

Yıllar sonra görülmeyecek parıltılar,

Galiba ruhumuzda canlanmaktalar.

Ancak sonsuza kadar ayrılacaklar,

Mesafeler içinde yalnız kalacaklar.

Kalplerin tarihine gömülecek anılar,

Belki de bir daha hiç çıkmayacaklar.

Şehirler içinde edilen son vedalar,

Şehirlerde kalacağını sananlar…

Arada geçmişteki fotoğraflara bakanlar,

İçlerinde birkaç minik tebessüm ararlar.

Kalplerde canlanacak bol bol hüzün,

Akmak istemeyen yaşlardaki gözün…

Veda edilen mekanlardan geçenler,

Anılarla birlikte yalnız yürüyecekler.

Yıldızların altında sonsuzlar konuşulacak,

Ölen toprakların ardından yıldızlar parlayacak.

“Bitmesin!” diye sözler geçireceksin,

Zamanın durmasını isteyeceksin.

Seni bırakmayan şu hüzünler,

Yollarda hep senle beraberler.

Ancak büyüyecek insan zaman içinde,

Arada hatırlanacak birkaç anı belki de.

Yıllar sonra bir isim duyacak kulakların,

Mazideki, son hayal meyal hatırlananların…

Bir an dalacaksın geçmişin derinliğine,

Bir an da geleceksin yaşadığın hâle.

İhtimal ki “aman” deyip hemen geçilecek,

Anlaşılır ki o an, kalptekiler külleşecek.

Şimdilerde yaşadığını sansan da,

Unutulan mazilerde kalacaksın, anlasana.

Ve işte insan ölmeye başlar yaşarken,

En genç zamanında, mutlu sanılırken.

Kemal Taşdemir / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Umudunuzu Kaybetmeyin Umut Sizi Canlı Tutar

Merhaba Sabahattin Bey, okuyucularımıza kısaca kendinizden bahseder misiniz?

Adana doğumluyum. Bir süre yurt dışında yaşadıktan sonra Ankara Üniversitesi Dil ve tarih Coğrafya fakültesinde Rus Dili ve Edebiyatı bölümünde okudum. Oradan mezun olduktan sonra Adana’ya geri döndüm ve özel sektörde çalışmaya başladım. Evlendim, Samira adında bir kızım var. İngilizce, Almanca biraz da Rusça biliyorum.

Yazma yolculuğunuzdan kısaca bahseder misiniz? Sizi kitap yazmaya yönlendiren nedenler nelerdir? 

2017 de İstanbul'da kızım ağır bir ameliyat geçirdi. O dönemlerde hastanede kalırken geceleri çok zamanınız oluyor. O zaman Karar verdim ancak eşimin sağlık sebepleri yüzünden ertelemek zorunda kaldım. Kitabın aynı zamanda birçok kişiye bir kılavuz olacağını düşündüm. Yazdığım hastalıklara maruz kalan insanlara faydası olacağını düşünerek yazdım. Hikayenin sonunda yaşananlar aslında  bu kitabı yazmama vesile oldu bunu kitabımda daha detaylı anlattım.

Yazarlık sizin için ne ifade ediyor? 

Benim için büyük bir ölçüde bilgi paylaşmaktır. Yaşadıklarınızdan, gözlemlerinizden yada hayal gücünüzden yola çıkarak okuyucularınızla bildiklerinizi paylaşıyorsunuz. Ben Duymadan isimli eserimde bunu yaptım. 

Ben Duymadan isimli kitabınız Alaska Yayınları’ndan çıktı, tebrik ederiz. Kitabınızda okurlarınızı ne gibi sürprizler bekliyor?  

Her bölümde ayrı bir sürpriz bekliyor. Mücadele ederken tam bitti derken yine karşınıza bir şey çıkıyor ve onunla mücadele etmeye başlıyorsunuz.

Başucu yazar ve kitaplarınız nelerdir? Yazarların ve kitapların hayatınıza nasıl bir etkisi oldu?

Hermann Hesse, Dostoyeski, John Steinbeck, Shakespeare, Tolstoy en son okuduklarımın arasında ancak daha çok biyografiler ilgimi çeker.

Üzerinde çalıştığınız yeni bir kitabınız var mı? Okuyucularınıza ipucu verir misiniz?

Türkiye'deki evlilikler üzerine bir kitabın hazırlığını yapıyorum. 

Son olarak okuyuculara söylemek istediğiniz bir şey var mı?

Hayatınız boyunca ne yaşarsanız yaşayın ama umudunuzu kaybetmeyin. Umut sizi canlı tutar, size yol gösterir, size kılavuz olur. En zor zamanlarda düşmemeye çalışın. Tekrar ayağa kalkın ve en baştan mücadele etmeye devam edin. Karşınıza çıkan sorunları gülerek karşılayın ve ondan iyi bir şeyler çıkarın. Bunu yaparken de en sevdiklerinize sarılın.

Edebiyatta Rüya Motifi

Rüya, uykularımızda bize eşlik eden, günlük yaşantımızı olumlu ya da olumsuz etkileyen, her gün karşılaştığımız bir kavramdır. Türkçe Sözlükte rüyanın karşılığı düş. İki mecazi anlamı var. Gerçekleşmesi imkânsız durum, hayal. Gerçekleşmesi beklenen ve istenen şey, umut. Rüya Arapça bir kelime. Bu yazıda sözcüğün bu anlamlarını sınırlandırarak uykuda görülen rüyadan bahsedeceğiz.

Rüyalarına gereğinden fazla anlamlar yükleyen insanlar olduğu gibi bu işten para kazanan rüya yorumculuğu yapıp para kazanan insanlar bulunmaktadır. Gün boyunca rüyanın etkisinde kalarak yaşamı kendisine zehir eden insanlara rastlanmaktadır. Rüyayı neden görürüz, bunun sebebi bilim adamlarınca araştırıldı. Psikoloji biliminin önemli isimlerinden Freud’a göre bilinçaltı kavramı bilinç kadar önemlidir. Günlük yaşamdaki duygularımız, isteklerimiz umutlarımız, hayallerimiz, öğrendiğimiz bilgiler bilinçaltında depolanır. 

Uykuya daldığımızda bilinçaltımızda sakladıklarımız rüya yoluyla bilince çıkar. Freud bu yönüyle rüyalara büyük önem verir. Freud’un Edebiyatta en çok etkilendiği isim olan Dostoyevski eserlerinde rüyaya önem verir. 

Yeraltından Notlar ve Öteki gibi psikoloji ağırlıklı romanlarında kahramanlarımız gördükleri rüyaları gerçek gibi düşünüp, gerçeklerle bağlarını koparınca toplum onları dışlama yoluna gider. Gerçekle düşü ayırt edemeyen roman kahramanları sonunda yıkıma uğrarlar. Savaşlar, göçler, depremler gibi toplumsal yıkımların yoğun olduğu dönemlerde insan psikolojisi bozulur ve bu durum rüyalara yansır. İkinci Dünya Savaşı’nın acılarını yaşamış olan Frankfurt Okulu yazarı Teodor Adorno, Rüya Kayıtları adlı eserinde gördüğü rüyalardan bahsetmektedir. Nazi Almanya’sının düşünüre yaşattıklarını günlüklerinde görüyoruz. Rüyalarından nasıl etkilendiğine örnekler verelim: 

Frankfurt, Ocak 1954

Hoparlörlerden Hitler’e ait olduğu aşikar bir ses şu konuşmayı yapıyor: “Tek kızım dün trajik bir kazaya kurban gitti. Bunun kefaretinin ödenmesi için bütün trenlerin raydan çıkmasını emrediyorum.” Kahkahalar atarak uyandım.

Hamburg, Mayıs 1954

Damarlarımın şişip, patlayacak kadar sertleştiğini hissettiğim bir gece gördüğüm rüya. Bazı iğrenç ve küçük hayvanlar kargaşa çıkarıyor. Oyuncak biçimindeki bir triceratops disiplini sağlamak için ortaya çıkıyor ama hiçbir şey olmuyor ve nihayetinde o da diğer hayvanlardan ayırt edilemeyecek hale geliyor.

30 Temmuz 1954

Rüyamda L’yi gördüm. Çok zarif görünüyordu ama karşımda bir ölünün suratı kadar solgun bir suratla oturuyordu. İki kardeş gibi birbirimize sarıldık. Bu kadar kötü görünmesinin sebebini sordum. “Çok hastayım.’’ “Neyin var peki?’’ Kanser. Onu böyle söylemekte vazgeçirmeye çalıştım. Ne kadar iğrendiğimi belli etmemeye çalıştım ve ona ne kanseri olduğunu sordum, şu yanıtı verdi, koltuk kanseri.

Portekiz Edebiyatı’nın dünyaya tanıttığı Fernando Pessoa, mutluluğu tema olarak işlediği eserlerinde düşlerinden bahsetmektedir: “Çok düş kurdum ben. Bunca düş kurmuş olmaktan yorgunum ama düş kurmanın kendisinden yorulmuş değilim kesinlikle… Düşlerimde her şeye sahip oldum. Uyandığım zamanlar oldu ama bunun ne önemi var? Kaç kez imparator oldum kim bilir? İmparatorluğum yalnızca düşlerde geçerliydi ve işte bu yüzden gerçekte hiçbir şey olamadım.’’

Türk Edebiyatı’nda rüyalar önemli bir işlev görmektedir. Âşıklık geleneğinde rüya motifi geleneğe giriş ritüeli işlevi görmektedir. On beş yaşına gelen delikanlı köyde çeşme başında ya da mezarlık gibi tenha bir yerde uykuya dalar. Rüyasında Pir elinden bade içer. Pir, aşığa bağlama çalmayı öğretir. Kısmeti olan kızı gösterir. Âşık uyandığında önce kendine gelemez. Birisi bağlamaya dokununca kendine gelip çalmaya başlar. Diyar diyar dolaşıp türkü söyleyerek nasibini arar. Hacettepe Üniversitesi hocalarından Prof. Dr. Umay Günay’ın çalışması Âşık Tarzı Şiir Geleneği ve Rüya Motifi adlı eserinde yüzden fazla âşıkla görüşülmüş ve birbirine benzeyen hikâyeler derlenmiştir. Âşık Mahsuni Şerif, Himi Şahballı ve daha birçok âşık gördükleri rüyaları anlatmış ve geleneğe nasıl girdiklerini anlatmışlardır.

Yunus Emre şiirinde şöyle der: 

Geldi geçti ömrüm benim

 Şol yel esip geçmiş gibi

 Meğer bana şöyle gelir

 Bir göz yumup açmış gibi

 Modern Edebiyatımızda rüyalara sıkça yer verilmektedir.

Nazım Hikmet’ten bir alıntı:

 Gönlümün yolları öyle ıssız ki

 Görmedim üstünde bir rüya bile

 Ahmet Haşim’in şirinde rüyalar:

 Altın kulelerden yine kuşlar

 Tekrarını ömrün eder ilan

 Kuşlar mıdır onlar ki her akşam

 Âlemlerimizden sefer eyler

 Akşam, akşam yine akşam

 Göllerde bu dem bir kamış olsam

Orhan Veli Kanık’ın ünlü şiirinin ismi rüyadır.

RÜYA

Annemi ölmüş gördüm rüyamda

Ağlayarak uyanışım hatırlattı bana

Bir bayram sabahı

Gökyüzüne kaçırdığım balonuma bakarak

Ağlayışımı

Edebiyatımızda romanlarda, hikâyelerde rüyalardan yararlanılır. İnsanı tanıyıp anlatmaya çalışan edebi metinler için rüyalar psikolojik malzeme sunmaktadır.

 İnsanları robotlardan ayıran bir özelik de rüya görmeleridir. İnsanlar duygusal varlıklardır. Rüya yorumları insanların iç dünyalarını yansıtan yorumlardır. At görmek murattır, çocuk görmek aileye çocuk geleceğini gösterir gibi yorumlar insanları rahatlatır. Kötü rüyalar olan kâbuslar da insanları olumsuz etkiler. Rüyalarımız bizim psikolojimizi yansıtır. Yazımızı Melih Cevdet Anday’ın Telgrafhane adlı şiiriyle bitirelim.

 TELGRAFHANE

 Uyuyamayacaksın

 Memleketin hali

 Seni seslerle uyandıracak

 Oturup yazacaksın

 Çünkü sen artık o sen değilsin

 Sen şimdi ıssız bir telgrafhane gibisin

 Durmadan sesler alacak

 Sesler vereceksin

 Uyuyamayacaksın

 Düzelmeden memleketin hali

 Düzelmeden dünyanın hali

 Gözüne uyku giremez ki

 Uyuyamayacaksın

 Bir sis çanı gecenin içinde

 Ta gün ışıyıncaya kadar

 Vakur metin sade

 Çalacaksın

Fırat Kasap / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Neden Savaşıyorsun Yasin?

“Anneciğim, Yaşasın, Yüzme kulübünde Milli Takıma seçildim. Belki Olimpiyatlarda yarışabileceğim” dedi. Annesi, “İnşallah oğlum. Hayırlısı olsun” diye cevap verdi. Bommmmmm. Tam bu sırada bahçeden gelen bomba sesiyle neye uğradıklarını şaşırdılar. Yasin ne olduğunu anlayamadan annesinin yanına koştu.

“Anneee, ne oluyor? Savaş artık bizim bahçeye kadar geldi mi? Bu bomba da nereden çıktı?” Evdeki bütün hizmetçiler ve aşçı da koşarak evin hanımının oturduğu salona koştular. Aslında Mart ayının güneşi tüm parlaklığı ile insanın içini ısıtan, ışığı ile karamsarlığa yüz tutmuş şehrin her noktasını aydınlatan bir gündü. Ta ki 15 Mart 2011 tarihine kadar...

Bu tarihte başlayan iç savaş anlaşılmaz bir biçimde kontrol altına alınamıyordu. Devlet kendi insanına eziyet etmeye başlamıştı. Hiçbir Kara bağlantısı olmamasına rağmen ABD ve Rusya Suriye'nin iç işlerine müdahil olmuşlar ve yaptıkları silah sevkiyatı ile Halkı birbirine düşürmüşlerdi. Diğer şehirlerde olan terör ve iç savaş demek buralara kadar gelmişti. Suriye ile 911 KM. Sınırı olan Türkiye sınırındaki YPG ve IŞID Saldırıları ve tehdidine karşı sınırlarını korumak zorunda kalmış ve ister istemez bu iç savaşa müdahil olmuştu. 

Yasin, henüz 14 yaşında, konuşkan sevecen, uzun boylu ve cana bir ergendi. Konuşurken yeşil gözleri ışıl ışıl parlardı. 

Ailesi ile beraber Suriye'nin İdlib şehrinde oturuyordu. İdlib, Suriye'nin Kuzeybatısında bulunan ve aynı isimli Yönetim Bölgesinin Merkezi olan şehirdir. Halep şehrine 60 KM uzaklıktadır ve Türkiyenin Hatay şehrine komşudur. Al-Mansuri Ailesi Osmanlı Zamanında İdlib şehrine yerleşmiş, Türkmen kökenli ailelerdendi. Erkekleri çok çalışkan ve ticaret zekası ile kabiliyeti olan adamlardı.

Bu aile ticari zekası ve çalışkanlığı sayesinde İdlib'in ileri gelen zengin ailelerinden birisiydi.. 150 kişinin istihdam edildiği bir tekstil fabrikaları vardı. Köşk yavrusu, havuzlu, bahçelerinde dört mevsim rengarenk çiçek açan evlerinde aşçılar, bahçıvan ve evin hizmetçileri çalışırdı. Evin kültürlü, görgülü ve güngörmüş bir Hanım olan Meryem Hanım sadece çocukların bakımı, eğitimleri ve evin diğer ihtiyaçları ile meşgul olurdu. Bahçeye düşen bomba herkesin suratında korku ile beraber anlaşılmaz ifadeler oluşmasına sebep oldu. İç savaş buralara kadar gelmiş miydi?

Korku, tedirginlik ve sıkıntıyla geçen gecenin ertesi günü, daha gün ağarmadan eve gelen, kollarında YPG bandajları olan asker kılıklı adamlar evin babasını ve iki oğlunu götürdüler. Meryem Hanım Ve diğerlerinin karşı çıkmaları hiç fayda etmemişti. Hamit Al Mansuri Hanımına: 'Merak etme Hanım. Birkaç saat sonra geri geliriz inşallah' dedi. Fakat o gün ve gece gelen giden olmadı. Kabus gibi karanlık geçen gecenin sabahında Meryem Hanım polis karakoluna gitti. Ömründe adım dahi atmadığı taş merdivenlerden çıkarken başına neler gelebileceğini hesaplamaya çalışıyordu. Fakat elleri boş, yüzü üzüntüden sararmış bir bitkinlikle karakoldan çıkıp eve geldi.

Gittikleri günden beri ne eşinden ne evlatlarından hiçbir haber yoktu. Meryem Hanımın gecesi gündüzüne karışmış, sorabileceği herkeslere sormuştu. Büyük bir çaresizlik içinde yorgunluktan yarı uyur, yarı uyanık bir haldeyken kapı çaldı. Gelen Hamit Beydi. İki günde sanki 20 yaş birden çökmüş, avurtları kemiklerine geçmiş, gözlerindeki fer sönmüştü. Hamit Bey'i ilerleyen yaşı ve sağlık sebepleriyle salıvermişlerdi. Diğer iki oğlu yargılanmak üzere ismi bilinmeyen ve kim olduklarını bilmediği birileri tarafından başka bir yere götürülmüştü. Hamit Bey ise her gün Karakola gidip imza vermek şartı ile salınmıştı. Hamit Bey defalarca karakolda polislere sorulmasına rağmen hala neyle suçlandıklarını öğrenememişti. Evde gergin bir bekleyişle beraber hayat devam ediyordu. Evin küçük oğlu Yasin normal olarak okula gidip geliyordu. Fakat ne derslerde bir ilerleme, ne de bir başarı söz konusuydu. Öğretmenlerin çoğu derslere gelmiyor ya da gelemiyordu.

14 yaşında olan bir ergen olan Yasin zaten okulu ve dersleri pek sevmezdi. Akşamın puslu karanlığı çökmeye başladığı halde hala eve gelmemişti. Meryem Hanım huzursuzlanmaya başladı. Fakat ortalığı telaşa vermemek ve eşini de huzursuz etmemek için fabrikayı aramadı. Akşam Hamit Bey eve gelince oğlunu göremedi.

“Yasin nerede hala gelmedi mi o Haylaz?” dedi. Meryem Hanım telaşlı cevap verdi.

"Gelmedi bey, Sabahleyin ısmarlamıştım erken gel diye fakat hala gelmedi."

Hamit Bey sinirlendi. “Bıktım sizin bu lakayt  tavırlarınızdan.  Oğlu başka problem, anası başka problem. Ben nelerle uğraşıyorum ya Rabbi.” dedi. 

Hemen Yasin'le aynı sınıfa giden arkadaşını aradı. Öğrendiğine göre Yasin okuldan çıkmış eve geleceğini söylemişti. “Meryem Hanım, Sınıf Öğretmeninin ve arkadaşlarının telefon listesini getirir misin” diye seslendi ve sırayla öğretmenlerini ve arkadaşlarını aramaya başladı. Hiç kimse bir şey bilmiyordu. En sonunda sınıf arkadaşı Ahmet, Yasin'in, yanında duran bir arabanın yanına gittiğini ve arabadakilerle bir şeyler konuştuğunu ve sonra arabaya binip gittiğini söyledi.  Ahmet Bey öfkeyle üzüntü arasında gidip geldi. Alnında boncuk boncuk ter birikmişti. Suratı,  yüzünden kan fışkıracakmış gibi kıpkırmızı oldu. Ağzı kurumuş dili ağzında dönmez olmuştu.

“Benim tansiyon İlacımı getirin” diye seslendi.  Başını ellerinin arasına alarak düşünmeye başladı. “

“Oğlum neredesin” diye inlercesine bir cümle döküldü ağzından. İki oğlu zaten nerede olduğu belli olmayan bir yerlere götürülmüştü. Hamit Bey daha fazla dayanamayıp oturduğu koltukta yan tarafa yığıldı.  Meryem Hanım panik ile eşinin yanına gidip gömleğinin düğmelerini açtı.

“Yetişin, çabuk gelin buraya” diye seslendi. Hizmetçilerin yardımıyla Hamit Bey'i koltuğa uzattılar. Hamit Bey hırıltı ile nefes alıp nefes veriyordu . Sanki nefes aldığında veremeyecekmiş, verdiğinde de alamayacakmış  gibi hırıltılı bir nefesti bu. Meryem Hanım hemen özel doktorlarını aradı. Doktor gelip muayene ettikten sonra acil müdahalede bulundu. Gerekli ilaçları yazdıktan sonra Hamit  Bey biraz rahatladı ve derin bir uykuya daldı. Doktor Hamit Bey'in bir kalp krizi geçirdiğini ve sakin ve stresten uzak bir hayat yaşaması gerektiği konusunda Meryem Hanımı uyardı.  

Meryem Hanım bu kasvetli ve ilaç kokan ortamdan çok huzursuz olmuştu. Biraz önce Hamit Bey'in konuştuğu ve oğlu hakkında bilgi aldığı çocuğu tekrar aradı. Çocuğun anlattığı kişileri ve arabayı tanımıyorlardı. “Neler oluyor böyle,  Suriye nereye gidiyor böyle, oğlum nerede?“ diyerek ağlamaya başladı .Aslında çok metanetli ve dayanıklı bir kadındı. Fakat artık gücünün tükendiğini ve sabrının bittiğini hissediyordu .

“Allah'ım sen yardım eyle!  Allah'ım sen yavrumu bize bağışla! diğer oğullarımı  da  sen kurtar” diye dualarla sesli sesli ağlıyordu. Kendisi de sağlık sorunları yaşadığı için ilaçlarını içti ve bir süre sonra gözlerinde yaş, uykuya daldı. Hamit bey sabah uyanınca  kahvaltı bile yapmadan oğlunun okuluna  gitmek için yola çıktı. Okulda öğretmenler ve sınıf arkadaşlarıyla görüştü Fakat Yasin'in nereye gittiği hakkında hiçbir malumat edinemedi. Delirmek işten bile değildi .Hamit Bey niye üzüleceğini şaşırmıştı. Meçhul bir yere götürülen iki oğluna mı üzülsün  iki gündür kayıp olan çocuk yaştaki küçük oğluna mı üzülsün, bilemiyordu. Çaresiz ne yapacağını bilmez bir halde fabrikaya doğru yola çıktı .Yolda giderken göğsünün sıkıştığı ve sırtıyla  çenesinin ağrıdığını hissetti .

Fabrikaya geldiğinde giriş kapısının yanındaki bekçi kulübesine yürürken yere yığıldı. Bekçi hemen yanına koştu ve onu bir sandalyeye oturttu . Hemen acil hastane numarasını çevirdi ve gelen ambulans Hamit Bey'i alarak hastaneye götürdü.  Meryem Hanım'a  haber verdiler. Kadın hemen şoförü çağırarak hastaneye gitti. Hastaneden Aile Doktorlarına haber ettiler. Hastanede Meryem hanımı  eşinin yanına almadılar. Doktorla sadece koridorda konuşabildiler. Hamit Bey bir kalp krizini daha atlatmış görünüyordu. Doktor Meryem Hanımı tekrar uyardı ve “ 3 .krizde  kurtaramayız” dedi.

Meryem Hanım dönüş yolunda Yasin'in okuluna tekrar uğradı. Hala bir haber yoktu. Bu arada uzaklarda arada sırada patlayan silah veya bomba sesleri çoğalmaya başladı. Meryem Hanım eve ulaşalı  2 saat geçmişti ki,  zil çaldı .Her an tetikte olan ve  bir haber almak kaygısıyla panikleyen Meryem Hanımın elleri ve ayakları titremeye başladı.  Hizmetçi Kapıyı açınca gayri  ihtiyarı bir çığlık attı . 

“Hoş geldiniz küçük Bey,  bu ne hal ? Ne oldu size?” dedi. Yasin üstü başı kir pas içinde, gömleğinin düğmeleri kopmuş,  pantolonu yırtılmış ve kafasından sızan kanla  perişan bir halde kapıda duruyordu. Meryem Hanım kapıya koştuğunda oğlunun perişan halde  görünce metanetli  olmaya çalışarak

“Hoş geldin yavrum, nerede kaldın?  Meraktan öldük !” dedi. 

Yasin “Hele bir içeri gireyim de anlatacağım Anne”  dedi. Hemen ayakkabılarını çıkararak banyoya yöneldi. 

“Anne, Ben banyoya giriyorum. Bana temiz iç çamaşırları ve pijamaları mı getirir misin”  diye seslendi. Meryem hanım oğlunun istediklerini hazırlayıp banyoya götürdü.

Yasin ellerini ve yüzünü yıkarken kafasından akan  kanlarla yüzü gözü kan içinde kalmıştı. Meryem Hanım oğlunu tekrar kanlar içinde görünce içi acıyla burkuldu. “Aman Allah'ım, oğlum ,Ne yaptılar sana diğer hıçkırdı?”

“Tamam anne geldim işte. Duştan çıkayım anlatacağım sana.” dedi.

Meryem Hanım kalbinin acısını içine gömüp yutkundu ve hemen eşini aradı.

“Hamit Bey, gözümüz aydın,  Yasin eve geldi. Perişan, üstü başı yırtılmış bir vaziyette,  hatta hafif yaralı. Fakat hamdolsun sağ salim eve geldi . Şimdi duşa girdi. Nerede olduğunu söylemedi. Çıkınca anlatacak” dedi. 

Meryem Hanım bütün bunları bir solukta, öyle hızlı söylemişti ki Hamit Bey anlamakta güçlük çekti .

“Efendim ? Gerçekten mi ? Oh çok şükür.  Beni sakinleştirmek için söylemiyorsun değil mi? Tamam ben de hemen geliyorum eve” dedi. 

Hamit Bey hastanede hemen doktorla konuşup çıkış yapılmasını rica etti ve şoförü arayarak gelip kendisini almasını söyledi. Eve geldiklerinde , Yasin de duştan çıkmış ve temiz elbiseler giymişti. Hep beraber salonda oturdular . Anne ve babası oğullarının gözünün içine bakarak ne anlatacağını merak ediyorlardı. Yasin anlatmaya başladı.

 “Önceki gün, okul çıkışında siyah bir minibüsle gelen adamlar benim yolumu kestiler. Abimlerin nerede olduklarını bildiklerini, onlarla konuştuklarını ve abimlerin bazı istekleri ve talepleri olduğu için beni onların yanına götürmek istediklerini söylediler. Söz konusu abimler olunca hiç tereddüt etmeden kabul edip minibüse bindim. Hemen elimden telefonumu alıp size haber vermemi engellediler. Arkadan biri kafama vurduğu için bayılmışım. Sonra beni bilmediğim bir yere götürdüler. Ellerimi, ayaklarımı ve gözlerimi bağladılar. Ben Abimleri görmek istediğimi söylediğimde bana,

“Sen de pek safmışsın,  sana gerçekten onları göstereceğimizi mi sandın? Seni babandan fidye almak için kaçırdık” dediler. Her yer karanlık olduğu için saatin kaç olduğunu hiç bilmiyordum . Adamlardan biri telefonla konuşup yanımıza geldi.

“İşlerin çok çetrefilli bir hale geldiğini, durumların çok karıştığını söyleyip fidye işini şimdilik unutacağız” dedi. Gözlerim bağlı olduğu için yüzlerini göremedim. Fakat birinin kadın gibi ince , iç gıcıklayıcı bir sesi vardı. Oradakilere, “Boşu boşuna bu kadar uğraştık.  Allahtan bu herif yüzümüzü görmedi. Hemen geri götürelim.” dedi. Daha fazla seslerini ve konuştuklarını duymamı istemediler. İçlerinden biri yanıma gelip burnuma bir şey değdirdi. Tekrar bayılmışım. Ne kadar öylece kaldığımı bilmiyorum. Sabah olmuş herhalde. O ana kadar duymadığım, başka birinin sesini duydum. 

“Şu ana kuzusuna biraz haddini bildirelim. Kendisinin hiçbir şeyden haberi yoktur. Fakat Babası ve abileri rejim düşmanıdır. Şunu biraz dövelim de bu akıllansın, onlar gibi olmasın.” dedi.

Sonra kafamı, sırtımı, karnımı, her tarafımı tekmelediler. Ellerim bağlı olduğu için kafamı bile koruyamadım. Sadece düştüğüm yerde, taşın üzerinde büzülebildim. Daha fazla birşey hatırlamıyorum. Uyandığımda şehir dışındaki çöplüğün kenarındaydım. Allah'tan Ellerimi çözmüşler. Eve yürüyerek gelebildim” dedi  Meryem Hanım oğlunun anlattıklarını dinledikçe renkten renge giriyordu.  Hamit Bey öfkeden yumruklarını sıkmıştı.  Olanlar karşısına hiçbir şey yapamamanın çaresizliğiyle, dudakları kurumuş, gözleri kırıp kırmızı olmuştu. 

İlerleyen günlerde ne suçların ne olduğunu, ne de iki oğlunun nereye götürüldüğünü öğrenemedi. Aradan 6 ay geçtiği halde ne iki evladından bir haber,  ne de işlerinde bir düzen vardı. İşçiler kafalarına göre izine çıkıyorlar, ya da hasta oluyorlardı. Zaten ham madde olmadığı için üretim de yapamıyorlardı. Hamit Bey işçiler parasız kalmasın diye maaşlarını ve tazminatlarını ödeyerek büyük bir zararla fabrikayı kapatmıştı. Fakat artık dayanma gücü kalmamıştı .

Günün akşamında  Meryem Hanım'la Suriye'nin durumunu, iç savaş ve rejimin insanlara yaptığı eziyetleri konuşup bir yol haritası çizmeleri gerektiğini anlattı. Birkaç hafta içinde içinde yaşadıkları bu Konak hariç fabrikayı ve ellerindeki malları satmayı planladılar. Hamit Bey Türkiye'deki akrabalarıyla irtibata geçti . Bu arada iç savaş iyice kızışmıştı.  Bir taraftan rejimin  baskıları diğer taraftan teröristlerin saldırıları insanları çaresiz bırakmış ve iyice huzursuz etmişti. Suriyeli kadınlar eşlerini kaybettikleri için yiyecek ekmek bulamıyorlar ve her yönden fakir ve muhtaç hale gelmişlerdi . Okullar kapalı olduğu için çocuklar aç bilaç sokaklardaydılar. Fırsat bulabilenler bütün varlıklarını bir bavulla doldurup Türkiye'ye iltica etmek için yollara düşmüşlerdi.

Hamit Bey iki oğlunu bulmak ve yerlerini öğrenmek için Dedektif bile tutmuştu. Fakat nafile!  Hiç bir sonuç elde edemediler. Nerede olduğunu hiç kimse bilmiyordu. Fakat Şam yakınlarında bir Hapishane olduğunu ve o hapishanede akıl almaz işkencelerin uygulandığını ve girenin bir daha çıkmadığını öğrenebilmişlerdi. Bu muamma, çaresizlik ve bilinmemezlik sonucunda acil bir kararla öncelikle Yasin'i  İstanbul'a, dayısının yanına göndermeye karar verdiler.

II. Bölüm

Yasin yağmurlu ve fırtınalı bir günde hayalinde canlandırdığı ve asla ulaşılamaz  olarak gördüğü İstanbul'a gitmek için Uçağa bindi.  Yanında özel eşyalarının olduğu bir bavul ve bir miktar para vardı. Yasin'i havalimanında İstanbul'da oturan dayısı Salih Bey karşıladı. 

“Yeğenim Maşallah, ne kadar büyümüşsün? Neredeyse tanıyamayacaktım seni” dedi.  Büyük bir heyecan ve  muhabbetle, yürekten gelen içtenlikle yeğenine  sarıldı. “Çok özlemişim seni!  Dur, seni doya doya bir kere daha koklayayım , memleket kokusunu getirdin bana” dedi. Yasin'in dayısı 30 sene önce İstanbul'da bir sarrafla arkadaş olmuş ve altın ticaretine başlamıştı. Şama İstanbul'dan altın götürüyor, Şam'daki kullanılmış eski altınları İstanbul'a getirerek yenileriyle değiş  tokuş yapıyorlardı .

Zamanla işler o kadar yoğunlaştı ki, Salih bey Şam'da  kendine bir ortak bularak kendisi işlerle ilgilenmek ve yerinde takip etmek için İstanbul'da kalmak zorunda kaldı. Böylece zamanla işlerinin iyi gitmesi, İstanbul'un cazip bir Ticaret Merkezi olması ve bu şehrin  çekici güzelliği onu İstanbul'a iyice bağladı. Zamanla Şama gidiş gelişleri gittikçe seyrekleşti.  Bu arada işleri takip eden  güvenilir bir ekip kurmuştu. Salih Bey  30'lu yaşlara geldiğinde sağ kolum, varlık sebebim dediği,  İşletme Fakültesi mezunu Nuran Hanım'la evlendi . Nuran Hanım derin bilgisi, cesur atılımları ve tecrübesiyle Salih Bey'in işlerini yönetti. Çiftin 2 evladı dünyaya geldi ve onlar da ana babalarının  yolundan giderek iktisat ve  işletme okuyarak işleri devralma seviyesine geldiler.

 Salih Bey yeğeninin omzuna eline atarak yürümeye çalışırken, “Maşallah Yasin, boyun beni geçmiş. Nasılsın yeğenim anlat bakalım?” diyerek O’nu konuşturmaya çabalıyordu. Yasin uçaktan seyrettiği bu devasa şehrin güzelliği  ve büyüklüğü konusunda hala şaşkındı . Fakat dayısın bu sıcak  karşılaması , heyecanı ve sevgisi onun konuşmasına yardımcı oldu. “İyilik dayı’ dedi.” “ Herkesin ve bilhassa da annemin çok çok selamları var.  Babam işleri toparlayınca onlar da gelecekler. Abimlerden hala bir haber yok.  İç savaş bizim oralara da sıçrayacak gibi. Zaten bazı bölgelerde çok yoğun savaş var. Artık biz Türkmenlere ne huzur ne de rahat var. Ben burada okula başlamak istiyorum hayırlısıyla. Sonrası Allah Kerim” dedi. 

Yaşı henüz 18 bile olmamış yeğeninden böyle bir olgunluk beklemeyen Salih Bey oldukça şaşırmıştı. Aklı bir karış havada bir ergen olan Yasin, vaktinden evvel olgunlaşmış, hayatı ve geleceği hakkında kafa yorar hale gelmişti.  

“Ne dersin dayı, ben burada Üniversite okuyabilir miyim?”  diye sordu.

“Tabii okuyabilirsin yeğenim. Bunun için ne gerekirse yaparım. Fakat benim oğlan  yani senin abin bu konuda bana göre daha tecrübeli ve  bilgilidir. O sana daha iyi yardımcı olur. Gerekirse özel dersler aldırırım sana . Söyle bana,  sen ne okumak istiyorsun ?” dedi. “Dayıcığım benim gönlümden Tıp okumak geçiyor.  Malum Suriye'de,  bakımsızlık ve iç savaştan dolayı çok hasta insan var.  İnsanlara en iyi hizmet  böyle olur diye düşünüyorum.  Bilmem yapabilir miyim?”

Dayı ve yeğen sevinçle evlerinin yolunu tuttular.  Evde kuzenleri ve yengesi tarafından muhabbetle ve coşkuyla karşılandılar. Yasin ve ev ahalisi türlü yiyeceklerle ve yemeklerle bezenmiş  olan yemek sofrasına oturdular ve bir yandan da sohbete başladılar. Salih Bey “Evlatlar,  Bugün aramıza ve evimize yeğenim geldi. O sizin hiç bilmediğiniz bir dünyadan geliyor. Burada yepyeni bir hayata başlayacak.  Bu süreçte hepimize çok iş düşüyor. Bilhassa sizler yeni nesil ve Üniversiteliler olarak araştırma yapacaksınız ve Yasin'in buraya adapte olmasına yardım edeceksiniz. Bu arada sizin yardımınıza da çok ihtiyacımız olacak” dedi . 

Oğuz hemen atıldı. “Tabii ki babacığım. Kuzenim Yasin gelmiş, hoş gelmiş. Onun okul işlerini ben takip ederim. Yarın hemen Milli Eğitim Müdürlüğüne giderek okuduğu Lise için denklik alırız. Üniversiteye hazırlık sürecinde özel okullar ayarlarız ve hangi üniversiteyi istiyorsa  ona göre bir yol haritası çizeriz” dedi.

“Ha bu arada İstanbul'u tanıtma ve gezdirme işini de ben üstlenirim.” diye ilave etti. 

Salih Bey yeğeninin sağ salim İstanbula geldiğini, okul ve denklik için hemen çalışmalara başlayacaklarını Suriye'deki kardeşine telefonla haber etti.

Yasin'in ailesi İdlib'te  adeta ateş üstündeydi. Hamit Bey  iki büyük oğlundan hala haber alamamıştı.  Sanki dünya yıkılmış altında kalmış gibi omuzları düşmüş ve gayri ihtiyari kafasını sağ tarafına yatırıp kaldırıyordu. Bu hareketi artık bir tik olmuş konuşurken yemek yerken sürekli kafasını yana yatıyordu. Bunu fark edince de hemen kendi geliyordu. Bu iki senede saçları bembeyaz olmuştu. Fabrikaya satacak birilerini  bulamayınca kapısına kilit vurmak zorunda kaldı. Evdeki hizmetçileri ve bahçıvanı süresiz izine  çıkartarak elinde kalan son imkanlarla paraları ve alacaklarını toparladı. 

Aradan 6 ay gibi bir zaman geçince Meryem hanımla beraber Lazkiye  limanından Mersin'e, Oradan da İstanbul'a geldiler. Artık onlar için ikinci bir hayat başlıyordu.

III. Bölüm

İKİNCİ HAYAT

İstanbul hayallerin şehri! Hayallerde büyüyen, kimilerinin aşık olup geldiği, şairlerin şiirlerini süsleyen, sokaklarla heyecan, evlerinde gizem saklayan bu şehir Yasin'in ve ailesinin hayata yeniden başladığı bir kurtarıcı olmuştu. Yasin o sene Tıp fakültesini kazanma ve  hayalindeki mesleğe kavuşma arzusuyla büyük bir hırs ve hevesle ders çalışıyordu. Salih Bey, Hamit Bey ile beraber ikinci bir kuyumcu dükkanı açtı. Hem çevreyi tanıma,  hem de ailesinin geçimini sağlamak için bu zorunluydu.

Meryem Hanım da hiç boş durmuyor, bir taraftan Türkçesini ilerletmek için kitaplar okuyor diğer taraftan ailenin yemeklerini yapıyordu. Ev çok büyük olduğu için şimdilik idare ediyorlardı. Nuran Hanım ileriyi gören, girişimci ve çok iyi niyetli bir kadın olduğu için, Meryem Hanım onların evinde kendini hiç misafir gibi hissetmiyordu. Adeta evin hanımı olmuştu. Bir süre sonra Meryem Hanım muhtaç olan Suriyeli aileleri desteklemek için Nuran Hanım'la konuştu. Hemen bir çalışma başlatıp muhtaç Suriyeli mülteci ailelerin listesini çıkarttılar ve onlara yardım etmek için bir dernek kurdular. Bu dernekle muhtaç ve ihtiyaç sahiplerine maddi yardımlar yapılırken, çocukların okul ve kayıt işlerinde de yardımcı oluyorlardı. Ayrıca bedensel ve psikolojik travmalar yaşayan kişilere gönüllü doktor ve Psikologlar tarafından destek veriliyordu. Dernek kısa sürede yaptığı hizmetlerle Kendinden söz ettirmeye başlamış ve bir hayırseverin bağışladığı apartman dairesinde faaliyet yapıyordu.

Henüz Tıp fakültesinin 3 sınıfında olan Yasin her gün derneğe uğruyor gençlere ve çocuklara dersler veriyordu. Aradan geçen aylar ve yıllar Suriye'deki durumu iyileşmesi bir tarafa daha da kötü ve içinden çıkılmaz bir hale götürdü. Bir taraftan Rusya'nın destek verdiği Esat rejimi , diğer taraftan İran'ın desteklediği gruplar Suriye'nin masum halkına nefes aldırmıyordu. Öte yandan terörist PKK'nın yönlendirdiği terörist gruplar halkı öyle bir duruma getirdiler ki insanlar ne yapacağını bilmez bir hale gelmişlerdi. Bir tarafta Kürt devleti kurma hayali ile gençleri kaçırarak dağa çıkmaya mecbur eden ve ellerine silah veren PKK, diğer taraftan mecburi askerlik için silah altına giren gençler bulunuyordu. 

Her türlü zorluğa rağmen Türkiye Cumhuriyeti Suriyeli mültecilere kucak açmaya devam ediyordu. Bu da her açıdan hem mültecilere hem devlete, hem de onlara karşılıksız yardım eden gönüllerin işini daha sonra sokuyordu. Bu arada Yasin Tıp fakültesini bitirdi ve İstanbul'daki Şehir Hastanesinde staja başladı. Hastane dışında bir dakikasını bile boşa geçirmeyip hem kendini geliştiriyor,  hem de ailesine ve mültecilere yardım etmek için sürekli koşturuyordu.

Nihayet Aralık 2024 senesine gelindiğinde Beşar Esad rejimi çözülmeye başladı ve Şam'ın düşmesi ile sonuçlanarak Esad ailesi Diktatörlüğü sona erdi. Yasin'in ailesi geri dönüş hazırlıklarına başlarken Yasin'e geri çeviremeyeceği bir teklif geldi. Çalışmanın, gayretin, iyi niyetin, vatanını sevmenin ve temiz kalpli olmanın verdiği bir hediyeydi bu. Yasin’i arayan yeni kurulan hükümetin Başbakanı idi ve Yasin'e Sağlık Bakanı olması için güzel bir teklif sunmuştu.

Şaziye İnceler Ekici / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Sisifos

Karanfil kokulu çayıma eşlik eden akide şekerim ve fonda çalan Ludovico Einaudi’nin Experience isimli eseri eşliğinde Waal nehrine düşen yağmur damlalarını izledim bu sabah penceremden. Hafif buğulu hava, usulca çiseleyen yağmur, penceremin önündeki limon ağacımdan yayılan koku, ince belli bardaktaki çay ve o an sokakta gördüğüm yağan yağmura rağmen hızla bisikletinin pedalını çeviren kızıl saçlı kızın etkisi ile kendimi bir masalın içinde hissettim. Masalları severim ama “masalken misal olarak alıp, içselleştirmedik mi çoğu masalı?” diye de düşünürüm zaman zaman.

Masallarla büyüdük hepimiz. Çocukken dinlediğimiz masallar, farkında olmadan bilinçaltı korku, arzu, özlem, koşullanmalarımızı, hayattan, ilişkilerden beklentilerimizi, hayallerimizi, potansiyelimizi keşfetme ve kullanma cesaretimizi etkiledi. Dinlediğimiz, okuduğumuz masallarda Rapunzel saçlarını uzatarak alıkonulduğu kuleden kendisini kurtaracak prensi bekledi yıllarca. Uyuyan güzel ise prensin öpücüğü ile uyanabildi. Üvey annesi tarafından bir elma ile zehirlenen Pamuk Prenses ’in şifası ise bir prensin öpücüğünde saklıydı. 

Çocukluğumuzda dinlediğimiz her masalda bir zorba, kurban ve kurtarıcı vardı. Farkında olmadan dinlediği her şeyi sünger gibi emip, bilinçaltına kaydeden yaşlarda idik. Atasal travmalar, yaşadıklarımız, okulda maruz kaldıklarımız ve şahit olduklarımız, epigenetik kodlar, izlediğimiz filmler, farklı ortamlarda günlük sohbetlere kulak verdiğimizde duyduklarımıza ek olarak dinlediğimiz masalların da etkisi ile bazılarımız dünyayı korkulan, pasif bekleyişte iken aniden gelen bir kurtarıcının sayesinde özgürlüğe, itibara, başarıya ancak o kurtarıcı sayesinde kavuşabildiğimiz bir yer olarak algıladık. 

Bazılarımız ise dünyayı zorlu ve aşılması gereken sınavlarla dolu, türlü türlü zorlukların üstesinden tek başımıza gelmek zorunda olduğumuz, sürekli emek ve çaba göstermemiz gereken, sevdiklerimiz ve inandığımız davalar uğruna her türlü fedakarlıkta bulunmaya razı olarak yılmadan mücadele ettiğimiz ve nihayetinde mağduru zalimin elinden kurtardığımız bir alan olarak kodladık bilinçaltımıza. Bu ikinci grup için, mutluluk ve huzur başkalarının kahramanı olmaktan geçer oldu ilerleyen yıllarda. 

Her ne kadar yaşananlar, şahit olunanlar, duyulanlar, okunanlar bilinç altı kodlarımızı oluştursa da tamamen aynı şeylere maruz kalan iki kardeşten biri kurban rolünü seçerken, öteki kurtarıcı rolünü de seçer oldu bazen. 

Mizaç, zekâ, maruz kalınanları algılayış şeklimiz, doğum sıramız, ebeveynlerimizin bizlere yüklediği sorumluluk, misyon, bizlerden beklentileri ve tavırları da etkili oldu bu durumda. Özgür irademizle, tamamen otantik bir yerden üstlendiğimizi sandığımız görev ve sorumluluklar, yaşam tarzımız, koyduğumuz ya da koyamadığımız sınırlar, beklentilerimizi ortaya koyuş şeklimiz, ihtiyaçlarımızla kurduğumuz bağ, duygularımızı tanıma kapasitemiz ve düzenleme şeklimiz bile biz farkında olmadan aslında bilinç altı kodlarımızın eseriydi.

Hayatta öyle bir an geliyor ki kurtarıcı herkesin kahramanı olurken, kendine yetmez hale gelip, yorgun düşüyor. Ancak etrafına kümelenenler ondan beslenen, onun rehberliği ile ilerleyen, onun desteği ile zorluklarla başa çıkanlar olunca, kurtarıcı yorulduğunda yüzleşiyor içine girmiş olduğu yardım isteyemeyen ve alamayan haliyle. Ancak yine de başkalarının derdini çözme ve yardım etme döngüsünden kolaylıkla çıkamıyor çoğunlukla. Kurban rolündeki ise durumu ile daha zor ve geç yüzleşiyor belki de. Pasif bekleyişte olması ve her durumun dış koşullardan olduğu kabulünde olması nedeniyle kendisini kurtaracak, dayanak, destek olacak birini arama, bulma ya da bekleme halini sürdüren döngüde kalıyor çoğu zaman, biraz da yılların getirdiği tembellik ve tek başına bir şey yapamayacağına olan inancının da etkisi ile. Özetle kurtarıcı rolündeki de kurban rolündeki de Sisifos döngüsünde tutuklu kalıyor yıllarca.

Bazen, kurtarıcının maddi ve manevi kaynaklarından faydalanmaya alışan kurban rolündeki kişi zamanla zorba rolüne bürünüyor. Fakat, bu durumu ne kurtarıcı ne de kurban fark edip, kondurabiliyor bunu yılların içinde oluşan etkileşime. Bu döngülerden çıkma yolculuğu ise farkındalık ile başlıyor. Farkındalık ise bakan gözle, açık kalple, çokça acılı deneyim sonrası nasip oluyor çoğu insana. Önce farkındalık oluşuyor, sonra alternatif bir yaşamın ve farklı davranış kalıplarının da var olduğunu anlıyor insan okuduklarının, araştırdıklarının, gözlemlediklerinin ve de bazen dışarıdan aldığı profesyonel yardımın etkisi ile. Kişinin reflekse bağladığı hal ve tavırlardan arınmayı seçimi ile ise değişim ve dönüşüm başlıyor.  

Farkındalık yolun yarısı derler, ama asıl zorlu olan farkında olduğumuz hal, tavır, inanç ve seçimlerimizin yerine kalp, beden ve akıl üçlemesine sağlıklı ve adil şekilde hizmet edecek ve bütünün de hayrına olacak yeni eylem ve tavırları hayata geçirmek bence. O zamana kadar Sisifos’la aynı kaderi paylaşmaya devam ediyoruz maalesef. Döngüden kolaylıkla çıkabilmek dileğiyle, aşk ve sevgiyle kalın…

Yazar Güz / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Yeni Sezon Kitap Başvuruları Başladı

• Eseriniz, sözleşme süresince yayıncılık dünyasının en çok tercih edilen modellerinden talep doğrultusunda baskı sisteminde sınırsız basılıyor.

• Alaskakitap.com’un yanı sıra Kitapyurdu, D&R, Idefix, Kitap Sepeti, Pandora, Bkm Kitap, Tıkla24.de gibi onlarca platformdan satışa sunuluyor.

• Sosyal medyadan ve ulusal haber sitelerinden kitap tanıtımı yapılıyor.

• Yazar ile Türkiye’de aylık yayın yapan Edebiyat Gazetesi söyleşi gerçekleştiriyor.

• Yazara 25 adet kitap veriliyor. Yazar % 40 indirimle istediği kadar kitap alabiliyor.

• 100 adet satıştan sonra yazara % 20 telif ücreti ödeniyor.

• İlk baskının tükenmesinin ardından eseriniz ücretsiz olarak tekrar basılıyor.

• Yayınevi katıldığı kitap fuarlarına yazarı da davet ederek imza günü düzenliyor.

Detaylı bilgi için iletişime geçiniz. 

www.alaskakitap.com

Telefon: +90545 311 23 06

E-Posta: alaskayayinlari@gmail.com

Nicola Mastroserio Yazdı: Aşkın Zirveleri

Ben ayıran kayayım... 

Varoluşun berrak sularında...

Ben fırtınalı bir deniz gecesindeki bir deniz feneriyim...

Ben parlayan aşkım.. 

Aşıkların gönüllerinin eternal zirvelerinde.

Nicola Mastroserio / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Sophia Jamali Soufi Yazdı: Perspektif

Ufuktan ufka

Yaralar daha da belirginleşiyor

Nasıl çığlık atabiliyorsun?

Buna nasıl dayanabilirim?

parça parça

Vücudumun her zerresi 

senin adını haykırıyor

gece yarısı

Bakışlarım senin gölgeni takip ediyor

Sonunda

Gözlerin beni benden aldı

Ama dünyanın hiçbir yerinde beni bekleyen birinin olduğunu sanmıyorum …

Sophia Jamali Soufi / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29

Bahtiyar Hidayet Yazdı: Sensiz Bir Gecem Olmasın

Bu harabe memlekette

Ben baykuş gibi yaşıyorum.

Bu memleketin kara geceleri benim,

Kara gündüzleri benim.

Gözlerim kıpkırmızı,

Ama bu kez öfkeden değil.

Seni gördüğümden beri

Duygudan ve ihtirastan kızardı gözlerim.

Sensiz bir gecem olmasın.

Kaderine kara diyorsun,

İstemem ki kaderimiz

Şehrin egzotik parkındaki ağaçlar gibi kökten ağarsın,

İstemem ki kaderimiz

Düşman çizmesi altında kalan dağlar gibi tepeden ağarsın.

Kara geceler bizimse,

Sensiz bir gecem olmasın.

Ben ölümü kolay kabul eden biri değilim.

Yüzümde su yok.

Ne açlık öldürdü beni,

Ne göçmenlik, ne polis işkencesi,

Ne de hapishanenin özgürlük için ağlayan nemli duvarı.

Öp, öp beni, yüzüm suya doysun.

Sensiz bir gecem olmasın.

Gözlerim gördüğü zulmü, çileyi aklım unutmuyor.

Bunu unutmak için

Seni çıplak hakikat gibi görmek istiyorum.

Bıktım hakikat elbisesi giymiş yalanlardan.

Gözlerim gördüğünü gözler görmesin.

Çıplak hakikatim ol,

Sensiz bir gecem olmasın.

Ben çok yoruldum, çok,

Tribünlerdeki bağırışlardan,

Meydanlardaki çığlıklardan.

Şimdi bu gürültüleri öldürsün gerek

Senin  ihtiraslı fısıltıların,

Sensiz bir gecem olmasın.

İstemem sahte bir seçimden sonra

Dilsiz bir milletvekili olayım.

İsterim ki İsa nefesli sevgilim,

Öpücüğüyle öldürüp,

Nefesiyle diriltsin beni.

Bu mucize karşısında dilsiz kalayım.

Gel, gel, ter kokun parfüm gibi yayılsın.

Göğsü cennet kapısı olan güzel,

Sensiz bir gecem olmasın.

Utanç teri döküyorum,

Her seçimden sonra utanç teri döktüğüm için.

Şimdi bayıltmalı beni

Teri kokan bedenin...

Ben vatan nöbetinde de gizlice uyumuşum,

Öyle toprağın üstünde.

Ama şimdi uyuma vakti değil,

Unutayım vatanı da, siyaseti de...

Gel,

Sensiz bir gecem olmasın.

Sensiz bir gecem olmasın.

Bahtiyar Hidayet / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29