Kemal Taşdemir Yazdı: Son Vedalar

Hiç bitmeyecek bir rüya gözüküyor,

Uykunun en tatlı hali gibi görünüyor.

Yıllar sonra görülmeyecek parıltılar,

Galiba ruhumuzda canlanmaktalar.

Ancak sonsuza kadar ayrılacaklar,

Mesafeler içinde yalnız kalacaklar.

Kalplerin tarihine gömülecek anılar,

Belki de bir daha hiç çıkmayacaklar.

Şehirler içinde edilen son vedalar,

Şehirlerde kalacağını sananlar…

Arada geçmişteki fotoğraflara bakanlar,

İçlerinde birkaç minik tebessüm ararlar.

Kalplerde canlanacak bol bol hüzün,

Akmak istemeyen yaşlardaki gözün…

Veda edilen mekanlardan geçenler,

Anılarla birlikte yalnız yürüyecekler.

Yıldızların altında sonsuzlar konuşulacak,

Ölen toprakların ardından yıldızlar parlayacak.

“Bitmesin!” diye sözler geçireceksin,

Zamanın durmasını isteyeceksin.

Seni bırakmayan şu hüzünler,

Yollarda hep senle beraberler.

Ancak büyüyecek insan zaman içinde,

Arada hatırlanacak birkaç anı belki de.

Yıllar sonra bir isim duyacak kulakların,

Mazideki, son hayal meyal hatırlananların…

Bir an dalacaksın geçmişin derinliğine,

Bir an da geleceksin yaşadığın hâle.

İhtimal ki “aman” deyip hemen geçilecek,

Anlaşılır ki o an, kalptekiler külleşecek.

Şimdilerde yaşadığını sansan da,

Unutulan mazilerde kalacaksın, anlasana.

Ve işte insan ölmeye başlar yaşarken,

En genç zamanında, mutlu sanılırken.

Kemal Taşdemir / Edebiyat Gazetesi / Haziran 2025 / Sayı 29