Ağaçların yaprakları dahi solmuş bir günde
Senin mutlu hayalini kollarımda taşıyorum.
Yıkılmış binaların en hazin gölgesinde
Senin âşık tarafını öpmeden yaşıyorum.
Kollarımda ritimler tutuyor nazlı elin,
Karşında tutuluyor biçare dilim.
Tam bellemişken senin dizlerini yerim,
Kafamdaki yorgun yalnızlarla savaşıyorum.
Önümde bir bütün şehir çöküyor yere,
Şehrin anıları, hepsi senden muzdarip yine.
Ağlıyorum ismini söyleyip bin kere;
Çünkü neden ayrı kaldığımızı bilmiyorum.
En büyük günahları işlemeliydik,
En büyük vecd ile diz çökmeliydik,
En âşık tutkularla öpüşmeliydik,
Hiçbirini sensiz düşünemiyorum.
Olacaktın her ânımda, yanımda ve gülerek;
Ölüm kapıdaymış gibi yalnız beni severek,
Kasımpatıları atıp kırmızı gül vererek,
Çünkü sensiz hiçbir çiçeği beğenemiyorum.
Ömer Yılmaz / Edebiyat Gazetesi / Eylül 2025 / Sayı 32
Türkiye’nin aylık tek Edebiyat Gazetesi, öykü, deneme, yazı, şiir ve söyleşilere yer vermektedir.
Hiç yorum yok
Yorum Gönder