Keşke

Dut yapraklarına âşık bir ipek böceği gibiyim,

Kelebek olmayı bekleyen, kanatlarını gizleyen.

Haziran üflüyor günahlarımı yüzüme,

Haziran kavuruyor ensemi,

Haziranda sayıyorum uygun adım…

Üvey anam sesleniyor: “Kurcalama dolabı…”

Biri başımı okşayınca gülüyorum yine,

Sevgiye muhtacım; göldeki yalnız ördekler gibi.

Hazirana gömülmüşüm.

Dağlara bir nefes karbondioksit borçluyum,

Kayalara adını kazıyacağım; duyuyorum sesini.

Çocuklar gülüyor, dondurma ellerinde,

Nasıl da iştahla yalıyorlar o dondurmaları…

Analığım sesleniyor: “Yak ocağı…”

Çürük çarık hayaller beliriyor aklımda,

Tam gülümseyeceğim, sen geliyorsun aklıma…

Ölüm, seni benden alan;

Babam, keşke diyorum,

Evlenmeseydin o kadınla…

Uğur Ünver / Edebiyat Gazetesi / Aralık 2025 / Sayı 35