Şaziye İnceler Ekici Yazdı: Kurtuluş

Ev kapısının anahtarla dönme sesi, Hatice için günün en korkunç melodisiydi. O ses, okulun cıvıl cıvıl koridorlarında yankılanan çocuk kahkahalarını, tebeşir kokulu umutları ve "Öğretmenim!" diye seslenen minik kalpleri bir anda silip süpüren bir kasırga gibiydi. O ses, Hatice'nin değil, "Polis Murat'ın Karısı"nın evine geldiğini haber verirdi.

Hatice, yirmi sekiz yaşında, idealist bir sınıf öğretmeniydi. Gözleri, öğrencilerine baktığında pırıl pırıl parlardı. Sabrı, en yaramaz çocuğu bile kucaklayacak kadar engindi. Sınıfının kapısından içeri girdiği an, omuzlarındaki görünmez yük kalkar, nefes alırdı. Orası onun krallığıydı; sevginin ve bilginin koşulsuz paylaşıldığı kutsal bir sığınak. Ama okul zili çalıp evine doğru yola çıktığında, omuzlarına binen yük ağırlaşır, adımları küçülürdü. Kocası Murat, dışarıdan bakıldığında saygı duyulan, üniforması içinde heybetli duran bir polisti. Toplumun gözünde asayişin teminatıydı. Hatice'nin hayatında ise asayişin değil, huzursuzluğun ta kendisiydi.

Fiziksel şiddet yoktu. Murat'ın silahı kelimelerdi, bakışlarıydı, sessizliğiydi. "Yemek yine mi tuzlu biraz?" diye masumca başlayan bir soru, Hatice'nin "Affedersin hayatım, dikkat etmemişim," demesiyle büyürdü. "Sen neye dikkat edersin ki zaten, Hatice? Aklın kim bilir nerelerde? Okuldaki velilerden biriyle mi cilveleştin yoksa?"

"Saçmalama Murat, ne ilgisi var?"

"İlgisi var tabii. Ben dışarıda itle kopukla uğraşırken senin aklın bir karış havada. Bir yemeği bile beceremiyorsun. Sonra da 'ben öğretmenim' diye gezersin ortalıkta."

Bu diyaloglar, evin duvarlarına sinmişti. Hatice'nin özgüveni, her gün damla damla eriyen bir buz kütlesi gibiydi. Artık arkadaşlarıyla dışarı çıkmıyordu, çünkü Murat her seferinde "Kimleydin? Ne konuştunuz? O Ayşe denen kadının lafına uyma, kocasıyla arası bozuk, seni de kendine benzetir," diye saatlerce sorguya çekerdi. Annesini aradığında telefonu hoparlöre almasını ister, "Ne saklıyorsun ki benden?" derdi.

En kötüsü de Murat'ın "seni korumak için" maskesiydi. Giydiği elbiseye, "Öğretmene yakışıyor mu bu kadar renkli? Dikkat çekmeye mi çalışıyorsun?" diye müdahale ederdi. Okulda bir veliyle fazla konuştuğunda, akşam evde "O adamın sana nasıl baktığını görmedim mi sanıyorsun? Mesafeni koru biraz. Sonra laf söz olur, benim adıma leke gelir," diye fırtına koparırdı.

Hatice, camdan bir fanusun içine hapsolmuş gibiydi. Her hareketi izleniyor, her sözü tartılıyor, her düşüncesi sorgulanıyordu. Yavaş yavaş kendi benliğini unutuyordu. O artık neşeli, hayat dolu Hatice değildi. O, kocasının gözlerindeki onayı arayan, her an yanlış bir şey yapmaktan korkan, endişeli bir gölgeydi.

Bir akşam, birinci sınıf öğrencilerinden birinin yaptığı resmi buldu çantasında. Bir elma ağacının altında gülüseyen bir çöp adam çizmiş, altına da "Canım Öğretmenim Hatice" yazmıştı. Murat resmi gördü.

"Ne bu?" diye sordu buz gibi bir sesle.

"Öğrencim yapmış," dedi Hatice, sesi titreyerek.

Murat resmi aldı, evirdi çevirdi. "Hatice mi? 'Öğretmenim' yeterli değil mi? Ne bu samimiyet? Daha birinci sınıftan çocuklara adınla hitap etmeyi mi öğretiyorsun? Sonra velisi de gelir sana 'Hatice' der. Nerede kaldı saygı? Nerede kaldı devletin memurunun itibarı?"

Hatice'nin içinde bir şeyler koptu. O masum resim, Murat'ın zihninde kirli bir senaryoya dönüşmüştü. O an anladı. Sorun kendisinde, elbisesinde, yemeğin tuzunda ya da arkadaşı Ayşe'de değildi. Sorun, Murat'ın ruhunu saran zehirli bir sarmaşıktı ve bu sarmaşık onu boğuyordu. 

"Yeter..." diye fısıldadı.

"Ne dedin sen?" Murat'ın gözleri kısıldı. O bakış, karakolda bir suçluya yönelttiği bakıştı.

Hatice ilk defa sesini yükseltti. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu ama sesi kararlıydı. "Yeter dedim! O sadece yedi yaşında bir çocuk! Onun dünyasında kötülük yok! Senin kirli zihnindeki gibi değil dünya! Ben öğretmenim, anladın mı? Sadece senin karın değilim, ben Hatice Öğretmen'im!"

Murat bir an şaşırdı. Bu beklenmedik isyan karşısında ne yapacağını bilemedi. Sonra o bilindik, zehirli gülümsemesi yüzüne yayıldı.

"Demek öyle, Hatice Öğretmen," dedi sakince. "İstediğin yere gidebilirsin. Ama unutma. Ben polisim. Kime gidersen git, kime ne anlatırsan anlat, kim sana inanır? Zavallı, psikolojisi bozuk bir kadın mı, yoksa görevini şerefiyle yapan bir polis mi? Sen bilirsin."

Bu, en büyük tehditti. Gücün ve otoritenin arkasına saklanarak söylenmiş, üstü kapalı bir 'seni mahvederim' cümlesiydi. Narsist bir kişiliğin dışarıya yansımasıydı.

O gece Hatice uyumadı. Şafak sökerken, Murat'ın uyuduğundan emin olunca sessizce kalktı. Titreyen elleriyle küçük bir çantaya birkaç parça eşya, banka kartını ve öğrencisinin çizdiği o resmi koydu. Resim, onun masumiyetini, kim olduğunu ve ne için savaşması gerektiğini hatırlatan bir bayraktı.

Kapıyı sessizce açtı. Dışarıdaki serin hava yüzüne bir tokat gibi çarptı. Arkasına bakmadan yürüdü. Nereye gittiğini bilmiyordu. Belki bir arkadaşına, belki ailesinin yanına, belki de bir kadın sığınma evine. Bilmiyordu. Ama ilk defa, aylardır ilk defa, attığı her adımın hesabını soracak birinin olmadığını bilerek yürüyordu.

Güneş doğarken, Hatice hâlâ yürüyordu. Yorgundu, korkuyordu ama içindeki cam fanus çatlamıştı. Artık nefes alabiliyordu. O, Polis Murat'ın karısı değil, kendi yolunu çizen, yaralı ama özgür bir kadındı. O, Hatice Öğretmen'di ve krallığına, yani kendisine geri dönmek için ilk adımı atmıştı. Yol uzun ve zorlu olacaktı ama artık kilitte dönen bir anahtarın sesinden korkmayacaktı.

Yollar ve kalbi Hatice'yi en bildik, en güvenli limana, annesinin evine götürdü. Çocukluğunun geçtiği, her köşesinde bir anının saklı olduğu ahşap kapıyı titreyen bir elle çaldığında, içinde hem bir sığınma umudu hem de yaşatacağı hayal kırıklığının utancı vardı.

Kapıyı annesi Fatma Hanım açtı. Kızını şafak vaktinde, gözleri kan çanağı, yüzü solgun ve elinde küçük bir çantayla görünce, yüreğine bir bıçak saplandı. "Hatice? Kızım? Ne oldu bu saatte? Murat nerede, bir şey mi oldu?"

Hatice'nin dudaklarından sadece bir hıçkırık koptu. Annesinin şefkatli kollarına sığındığında, haftalardır, aylardır içinde biriktirdiği tüm o zehir, gözyaşlarıyla birlikte akıp gitmeye başladı.

Fatma Hanım, kızını içeri alıp divanın üzerine oturttu. Önüne bir bardak su koydu. Konuşması için zorlamadı, sadece yanına oturup sırtını sıvazladı. O sessiz dokunuş, Murat'ın en tumturaklı sevgi sözcüklerinden bile daha gerçekti.

Hatice sonunda sakinleşince, her şeyi anlattı. Kırılan tabakları, yakılan yemekleri değil; kırılan gururunu, yakılan özgüvenini anlattı. Kelimelerle kurulan darağaçlarını, bakışlarla sıkılan kurşunları, "seni koruyorum" maskesi altındaki kontrol saplantısını bir bir döktü ortaya. Anlattıkça, bu zulmün ne kadar derin olduğunu kendisi de bir kez daha idrak etti.

Fatma Hanım, geleneklerine bağlı, "kol kırılır yen içinde kalır" düsturuyla büyümüş bir kadındı. Kızının anlattıkları karşısında dehşete düşmüştü ama zihninin bir köşesinde o meşhur soru yankılanıyordu: "Elalem ne der?"

"Kızım..." dedi tereddütle. "Bilirim, zor zamanlar geçirmişsin. Ama o senin kocan. Bir anlık sinirle yuva yıkılır mı? Sabretseydin biraz daha. Hem o polis, devletin memuru. Karşımıza almayalım şimdi durduk yere."

Hatice, annesinin gözlerindeki korkuyu gördü. Bu korku, Murat'ın en büyük silahıydı. Toplum, güç, itibar...

"Anne," dedi net bir sesle. "Ben de sabredecek bir şey kalmadı. Ben bittim. O evde ben yoktum artık, sadece onun kuklası vardı. 'Elalem' benim her gece yastığa başımı nasıl koyduğumu biliyor mu? Ya da 'devletin memuru' olmasının, karısına psikolojik işkence yapma hakkı verdiğini hangi kanun yazıyor?"

Fatma Hanım, kızının gözlerindeki o çelik gibi parıltıyı görünce sustu. Bu, onun tanıdığı cıvıl cıvıl Hatice değildi; bu, yaralı ama hayatta kalmak için savaşmaya karar vermiş bir kadındı. Annelik içgüdüsü, toplumsal korkularına galip geldi. Kalktı, kızının yanına oturdu ve elini sımsıkı tuttu. "Tamam kızım," dedi. "Tamam. Burası senin evin. Kimse seni buradan alamaz."

Bu cümle, Hatice'nin haftalardır duyduğu en güzel melodiydi.

Ancak huzurları uzun sürmedi. Öğleye doğru evin telefonu çaldı. Arayan Murat'tı. Fatma Hanım, "Açma kızım," dese de Hatice, "Kaçamam artık anne," diyerek telefonu açtı.

Murat'ın sesi, endişeli bir koca rolünü mükemmel oynuyordu. "Hatice? Hayatım, neredesin? Aklım çıktı. Bir anlık sinirle konuştum, biliyorsun seni ne kadar sevdiğimi. Hadi güzelim, gel evine. Bak yemeği bile ben hazırladım."

Bu sahte şefkat, Hatice'nin midesini bulandırdı. "Geri dönmeyeceğim Murat."

Telefondaki sesin tonu anında değişti. Şefkatli koca gitmiş, yerine tehditkâr polis gelmişti. "Ne demek dönmeyeceğim? Neredesin sen? Annenin evinde misin? Beni rezil mi edeceksin elaleme? Hatice, aklını başına topla ve hemen evine dön. Yoksa bu işin sonu kötü olur."

"Asıl sen aklını başına topla, Murat. Bitti."

"Bitti mi?" Telefonda sinirli bir kahkaha duyuldu. "Ben bitti demeden hiçbir şey bitmez! O kapıdan çıktığına pişman olacaksın. O çok sevdiğin öğretmenliği de elinden almasını bilirim ben. 'Psikolojisi bozuk, görev yapamaz' diye bir rapor yazdırmak ne kadar zor sanıyorsun? Aileni de rahat bırakmam. Anlarsın o zaman dünya kaç bucakmış!"

Hatice, telefonu kapattı. Elleri titriyordu ama yüzü kararlıydı. Annesi korkuyla, "Ne diyor, ne diyor o adam?" diye soruyordu.

Hatice annesine döndü. "Korkutmaya çalışıyor anne. Her zaman yaptığı gibi." Çantasından öğrencisinin çizdiği resmi çıkardı. Buruşmuş kâğıttaki gülümseyen çöp adama baktı. "Ama ben artık korkmuyorum."

İlk işi, liseden beri en yakın arkadaşı olan ve Murat'ın sürekli görüşmesini yasakladığı avukat Ayşe'yi aramaktı. Ayşe, telefonu açar açmaz Hatice'nin sesindeki tınıdan bir şeyler olduğunu anladı. Hatice her şeyi anlattığında, Ayşe'nin tek söylediği şuydu: "Neredesin? Konum at, on dakika içinde oradayım. Sakın korkma. O raporu ancak rüyasında yazdırır. Psikolojik şiddet, en az yumruk kadar güçlü bir delildir. Yalnız değilsin kardeşim."

Telefonu kapattıktan sonra Hatice, annesinin hazırladığı mercimek çorbasının kokusunu içine çekti. Bu, evinin, çocukluğunun kokusuydu. Korku hâlâ oradaydı ama artık yalnız değildi; yanında minik bir umut filizi ve çelikten bir kararlılık vardı. Savaş daha yeni başlıyordu ama Hatice, sığındığı bu limanda, kendi fırtınasını atlatmak için güç toplamaya başlamıştı.

Avukat Ayşe'nin gelişi, Fatma Hanım'ın endişeli evine bir anda strateji ve kararlılık havası getirdi. Ayşe, arkadaşına sarılırken fısıldadı: "Aslan kardeşim benim. En doğrusunu yaptın." Bu iki kelime, Hatice'nin titreyen ruhuna bir zırh gibi giydirildi.

Oturup çorbalarını içerken, Ayşe bir avukatın netliğiyle konuştu, ama bir dostun sıcaklığını hiç bırakmadı. "Bak Hatice," dedi, "Murat'ın en büyük silahı korku ve senin yalnız olduğuna dair yarattığı inanç. Şimdi o silahı elinden alacağız. İlk iş, yarın sabah ilk iş, hakkında uzaklaştırma kararı çıkartmak için başvuracağız. Evine, okuluna, sana ve annene belirli bir metreden fazla yaklaşamayacak. Tehditleri artık sadece boş laf olacak, çünkü en ufak bir ihlalde karşısında polisi değil, hâkimi bulacak."

Fatma Hanım endişeyle atıldı, "Ama kendi de polis, bir şey yapmazlar ona."

Ayşe, Fatma Hanım'a güven veren bir gülümsemeyle döndü. "Fatma Teyze, kanun üniformalı ya da üniformasız herkese aynı işler. Hatta bir kamu görevlisinin gücünü kötüye kullanması, suçu daha da ağırlaştırır. Murat bunu biliyor, o yüzden sadece tehdit ediyor. Blöf yapıyor. Biz onun blöfünü göreceğiz."

Sonra Hatice'ye döndü. "Ve boşanma davası... Dilekçeni hazırladım bile. Psikolojik şiddet, aşağılama, sosyal hayatını kısıtlama, tehdit... Bunların hepsi birer boşanma sebebi. Annen şahidin. Benimle yaptığın bu konuşma bile bir delil. Yalnız değilsin."

Hatice dinlerken, omuzlarındaki görünmez yükün hafiflediğini hissetti. Yıllardır içinde bulunduğu sisli labirentte, Ayşe ona bir pusula uzatmıştı.

"Gönlümdekini yapmak istiyorum, Ayşe," dedi Hatice. "Yarın okuluma gitmek istiyorum. Öğrencilerime."

Bu, odadaki en cesurca cümleyi. Fatma Hanım'ın gözleri büyüdü. "Kızım emin misin? Ya oraya gelirse?"

Ayşe araya girdi. "Harika bir fikir. İşte bu benim tanıdığım Hatice. Korkup saklandığını düşünmesine izin vermeyeceğiz. Okul müdürünle ben konuşurum. Durumu, mahremiyetini koruyarak anlatırım. Okul, senin için güvenli bir alan olmalı ve bunu sağlayacaklar. Sen sadece öğretmenliğini yapacaksın. En iyi yaptığın şeyi."

O gece Hatice, yıllardır ilk defa bir amaçla uyudu. Sabah, annesinin endişeli bakışları ve Ayşe'nin destekleyici gülümsemesi arasında evden çıktı. Okuluna doğru yürürken attığı her adım, bir isyandı. Murat'ın "yapamazsın" dediği her şeye karşı bir meydan okumaydı. Köşe başlarında onun arabasını aradı gözleri, ama korkuyla değil, tetikte olarak. Artık av değil, kendi hayatının devriyesiydi.

Okul kapısından girdiğinde, müdür odasına çağrıldı. Ayşe'nin konuştuğu belliydi. Müdür Bey, babacan bir tavırla, "Hatice Öğretmenim, hoş geldiniz. Okulumuzun ve sizin huzurunuz bizim için esastır. Gözünüz arkada kalmasın. Siz dersinize, çocuklarınıza odaklanın," dedi.

Ve sonra o an geldi. Hatice, sınıfının kapısını açtı. İçeriden gelen o tanıdık uğultu, minik bedenlerin hareketi, tebeşir ve silgi kokusu... Onu bir anda iyileştiren bir iksir gibiydi. Onu gören çocuklar bir ağızdan bağırdı:

"Öğretmenim gelmiiiş!"

Minik ayaklar ona doğru koştu. Bacaklarına sarılan küçük kollar, Murat'ın kurduğu bütün o görünmez duvarları yıktı geçti. Sıraların birinde, geçen gün resmini yaptığı o minik öğrenciyi gördü. Çocuk ona el sallıyordu. Hatice, tüm sınıfı kucaklayan bir gülümsemeyle karşılık verdi.

Tahtanın başına geçti ve eline tebeşiri aldı. "Günaydın çocuklar," dedi. Sesi, uzun zamandır hiç olmadığı kadar net ve güçlüydü. "Bugün sizlerle en sevdiğim konulardan birini işleyeceğiz: Kendi hikayemizin kahramanı olmak."

O gün ders boyunca Hatice sadece müfredatı anlatmadı. Çocuklara cesareti, iyiliği, bir çiçeğin güneşe dönmesi gibi umuda dönmeyi anlattı. Anlattığı her kelime, aslında kendi kendine verdiği bir sözdü.

Okul çıkışı, artık adımları daha hafifti. Korkusu tamamen yok olmamıştı ama artık ona hükmetmiyordu. Telefonuna Ayşe'den bir mesaj geldi: "Uzaklaştırma kararı için başvuru tamam. Tebligat yakında elinde olur. Akşama kutlama yemeği benden!"

Hatice gülümsedi. Annesinin evine doğru yürürken, hayatında ilk defa anahtarı kendisi çevireceği bir kapıya gidiyordu. O kapının ardında belki hala bir dava, zorlu bir süreç vardı. Ama sınıfının kapısını açtığında bulduğu o saf sevgi ve yeniden kazandığı kimliği, ona tüm bu savaşları kazanacak gücü vermişti. O artık sadece bir mağdur değil, kendi hikayesinin kahramanı olmaya karar vermiş Hatice Öğretmen'di. Ve bu hikaye, mutlu sonla bitmek zorundaydı.

Hatice’nin kendine güveni gelmiş, gerçek kimliğini bulmuştu ama bu kimliği yaşatmak, onu bir zırh gibi kuşanmak, hiç de kolay değildi. Mücadele zordu; çünkü bu, sadece mahkeme salonunda değil, aynı zamanda sokakta, markette, öğretmenler odasında ve en önemlisi kendi zihninde her gün yeniden kazanılması gereken bir savaştı.

2024 yılının yazı, Denizli'nin meşhur sıcaklarından daha yakıcı bir gerilimle geçiyordu. Uzaklaştırma kararı, Murat'ın fiziksel varlığını Hatice'nin hayatından çıkarmıştı, ancak gölgesi hâlâ uzundu ve zehirliydi. Murat, cepheden saldırmak yerine, bir fısıltı ordusu kurarak gerilla taktiği uygulamaya başlamıştı.

İlk salvoyu, ortak arkadaşlarından gelen bir telefonla aldı. "Hatice, Murat perişan haldeymiş," diyordu ses. "Hiçbir şey yemiyormuş, işine konsantre olamıyormuş. Belki bir kez daha konuşsanız? Yuva kolay kurulmuyor." Hatice, bu manipülasyonu artık tanıyordu. "Benim adıma endişelendiğin için teşekkür ederim ama kararım kesin," dedi ve telefonu kapattı. Her kapattığı telefon, kazandığı küçük bir muharebeydi.

Asıl zorlu cephe, sosyal hayattı. Bir gün annesiyle pazara çıktığında, eski bir komşuları yanlarına yaklaştı. Kadın, Hatice'yi görmezden gelip doğrudan Fatma Hanım'a konuştu: "Ah Fatma'cım, duydum olanları. Çok üzüldüm Murat'a. Pırlanta gibi çocuktu. Kadir kıymet bilmek lazım, devir kötü."

O an Hatice'nin yanakları alev alev yandı. Utanç ve öfke birbirine karıştı. Eskiden olsa başını öne eğer, oradan kaçardı. Ama şimdi değil. Sakince kadına döndü. "Merhaba Nermin Teyze," dedi net bir sesle. "Benim hayatım hakkında en doğru bilgiyi, pırlanta gibi bir adamın neden karısını psikolojik şiddetle evden kaçırdığını yine benden öğrenebilirsiniz. Ama zannetmiyorum ki gerçeği merak edesiniz." Kadın afallamış bir halde arkasını dönüp giderken, Fatma Hanım kızının elini sıktı. Gözlerinde korku değil, gurur vardı.

Okulda durum daha karmaşıktı. Müdürün desteği tamdı ama bazı meslektaşlarının meraklı ve yargılayıcı bakışlarından kaçamıyordu. Öğle arasında bir öğretmen, "Boşanma davası zor iş Hatice," diye lafa girdi. "Hele Murat gibi güçlü birine karşı... İyi düşündün mü?" Bu, bir tavsiye değil, bir testti.

Hatice çayından bir yudum aldı. "Hayatımda ilk defa bu kadar iyi düşündüm," dedi, gülümsemeye çalışarak. "Zor olan dava değil, zor olan o hayatı yaşamak." Bu kısa ve net cevaplar, onun yeni kalkanlarıydı. Dedikodulara ve imalara, kendi gerçeğinin duvarını örerek karşılık veriyordu.

Akşamları, Ayşe ile birlikte dava dosyası üzerinde çalışıyorlardı. Murat'ın avukatı, karşı dava olarak "sadakatsizlik" ve "psikolojik dengesizlik" gibi mesnetsiz iddialar sunmuştu. Bu iftiraları okumak Hatice'nin canını yakıyordu. Bir gece, dosyaların arasında ağlamaya başladı. "Belki de haklılar Ayşe," dedi hıçkırıklar arasında. "Belki de ben abartıyorum, belki de sorun bende."

Ayşe, dosyaları kenara itti. "Sakın! Sakın o tuzağa düşme. Bu, istismarcının son ve en kirli oyunudur: Kurbanı, kendi akıl sağlığından şüphe etmeye zorlamak. Sen delil topla, o iftira atsın. Bakalım hâkim kime inanacak? Senin elinde tehdit mesajları, tanık olarak annen ve ben varız. Onun elinde ne var? Sadece kendi kibri."

Hatice, bu destekle yeniden ayağa kalktı. Mücadele sadece yasal yollarla olmuyordu. Kendini yeniden inşa etmesi gerekiyordu. Yıllardır Murat'ın "ne gereği var" dediği için bıraktığı halk oyunları kursuna yeniden yazıldı. Zeybek figürlerini öğrenirken, attığı her adımda toprağa daha sağlam bastığını hissediyordu. Ayakları yere vurdukça, içindeki öfke ve kederin ritimle birlikte dağıldığını fark etti.

Bir Cumartesi günü, ilk duruşmaya sadece haftalar kala, tek başına teleferiğe binip Bağbaşı Yaylası'na çıktı. Serin havayı ciğerlerine doldururken aşağıda kalan şehre baktı. O şehirde bir yerlerde, onu yok etmeye çalışan bir adam vardı. O şehirde onu yargılayan insanlar vardı. O şehirde zorlu bir gelecek onu bekliyordu.

Ama o an, o yükseklikte, hepsi küçücük görünüyordu. Gözlerini kapattı ve öğrencisinin çizdiği resmi, annesinin gururlu bakışını, Ayşe'nin dostluğunu ve halk oyunları kursundaki müziğin ritmini düşündü. Bunlar, onun yeni gerçekliğiydi.

Mücadele zordu, evet. Yıpratıcıydı, bazen umut kırıcıydı. Ama Hatice de artık zordu. Kırılgan bir cam fanusun içindeki kadın gitmiş, yerine köklerini toprağın derinliklerine salan, fırtınada esneyen ama asla devrilmeyen sağlam bir çınar ağacı gelmişti. Ve o çınar, en sert rüzgârlara bile dayanmaya kararlıydı.

Teleferikten indiğinde hissettiği o dinginlik ve güç, saniyeler içinde tuzla buz oldu. Aşağıya doğru, ağaçların gölgesindeki patikada yürürken yan tarafındaki yolda duran siyah araba dikkatini çekti. Önemsemedi, ta ki arabanın arka kapısı açılıp içinden Murat fırlayana kadar. Hatice'nin beyninde tehlike sinyalleri çakarken, bedeni donup kalmıştı. Bir çığlık atmaya bile fırsat bulamadan Murat'ın demir gibi parmakları kolunu kavradı.

"Gezintin bitti mi, Hatice Hanım?" dedi Murat, sesinde korkutucu bir sakinlik vardı. Bu, fırtına öncesi sessizlikti.

Hatice'yi bir bez bebek gibi arabanın arka koltuğuna çekti. O çırpınmaya çalışırken, arabanın merkezi kilidinin çıkardığı o tok ses, bir mezar kapağının kapanması gibiydi. Şoför koltuğunda oturan adama gözü ilişti. Yabancı değildi; Murat'ın devresi, karakoldan arkadaşı Kenan'dı. Kenan, dikiz aynasından bir anlığına Hatice'ye baktı, gözlerinde acıma ve suçluluk vardı ama anında bakışlarını kaçırdı. O da bu suçun bir parçasıydı.

"Murat, ne yapıyorsun sen? Delirdin mi?" diye bağırdı Hatice, sesindeki titremeye engel olamayarak. "Uzaklaştırma kararı var! Bu yaptığın suç!"

Murat, yanına oturmuş, alaycı bir gülümsemeyle onu izliyordu. "Suç mu? Ben sadece karımla konuşmak istiyorum. O avukat karının dolduruşuna gelip evi terk eden karımla... Aramıza giren bütün o kanunları, kâğıt parçalarını bir kenara bırakıp, eskisi gibi konuşacağız."

Araba hareket etmeye başladı. Şehrin içinden geçip, kimsenin bilmediği bir yöne doğru hızlanıyorlardı. Hatice'nin kalbi, göğüs kafesini delip çıkacak gibi atıyordu. Ayşe'nin sözleri aklında çınladı: “Panik yapma. Gözlemle. Detayları hatırla.”

"Beni ne hale getirdiğinin farkında mısın?" diye devam etti Murat. "Beni, kendi karımı kaçırmak zorunda bıraktın. Onurumla, şerefimle oynadın. Herkes bana acıyarak bakıyor. Bütün bunları düzelteceğiz. Gideceğimiz yerde bizi kimse rahatsız edemeyecek. Baş başa kalacağız ve sen aklını başına toplayacaksın."

Bu bir barışma teklifi değil, bir tehdit beyanıydı. Hatice, yalvarmanın işe yaramayacağını anladı. Sessizliğe büründü. Gözleriyle dışarıyı tarıyor, geçtikleri yolları, tabelaları hafızasına kazımaya çalışıyordu. Çameli yoluna doğru saptıklarını fark etti. Dağlara gidiyorlardı. Issızlığa...

Çantası, Murat'la arasına sıkışmıştı. Telefonu içindeydi. Ona uzanması imkânsızdı. Aklına halk oyunları kursu geldi. Hocanın sözleri: “Zeybekte en önemli şey dengedir. Yere sağlam basacaksın, dizlerinle yaylanacaksın ki en güçlü tekmeyi vurabilesin.”

Bir an için bu düşünce ona saçma geldi. Ne işe yarardı ki? Ama sonra, Ayşe’nin bir başka sözü aklına düştü: “Beklenmeyeni yap. Onu şaşırt. Kontrolü elinden al.”

Araba, şehir merkezinden çıkmış ama hâlâ trafiğin aktığı bir kavşağa yaklaşırken yavaşladı. Kırmızı ışık yanıyordu. Etrafta başka arabalar, otobüs bekleyen insanlar vardı. Bu onun tek şansı olabilirdi.

Derin bir nefes aldı. Aniden öne doğru eğilip midesini tutarak öksürmeye, öğürür gibi sesler çıkarmaya başladı. "Dur... durdur arabayı, midem bulanıyor!"

Murat bir anlığına şaşırdı. "Saçmalama, numara yapma!" dedi ama Hatice rolünü o kadar inandırıcı oynuyordu ki, şoför Kenan istemsizce frene biraz daha bastı. İşte o an, o küçücük tereddüt anı, Hatice'nin aradığı fırsattı.

Tüm gücünü bacaklarında toplayarak, halk oyunlarında öğrendiği o yaylanma tekniğiyle, yanındaki kapıya değil, doğrudan şoför koltuğundaki Kenan’ın koltuğunun arkasına doğru olanca gücüyle bir tekme savurdu. Kenan'ın başı öne savrulurken, araba hafifçe sarsıldı. Hatice, bu saliselik şoku fırsat bilerek, ciğerlerindeki bütün havayla bağırdı:

"İMDAT! YARDIM EDİN! KAÇIRIYORLAR BENİ!"

Çığlığı, arabanın içindeki boğucu sessizliği bir cam gibi kırdı. Yan arabadaki sürücü, ön koltuktaki yolcu, otobüs durağındaki insanlar... herkesin başı onların arabasına döndü. Muratın yüzündeki o sahte sakinlik bir anda yok oldu, yerine saf bir panik oturdu. "Kes sesini!" diye bağırarak Hatice'nin ağzını kapatmaya çalıştı.

Ama artık çok geçti. Kenan, "Murat, sıçtık! Bırak kızı, herkes bize bakıyor!" diye bağırıyordu. Yeşil ışık yanmıştı ama arkadaki arabalar kornaya basıyordu. Kaosun ortasındaydılar. Muratın kontrolü kaybolmuştu.

Hatice, Murat'ın bir anlık boşluğundan yararlanıp kapının kilidini açtı ve kendini dışarı attı. Yere düşerken dizi acıdı ama umursamadı. Ayağa kalkıp en yakın kalabalığa, otobüs durağına doğru koşmaya başladı. Arkasından Murat'ın küfürlerini ve hızla uzaklaşan arabanın lastik seslerini duyuyordu.

Durağa vardığında, nefes nefese, insanların şaşkın ve korkmuş bakışları arasında yere yığıldı. Bir kadın yanına gelip, "İyi misiniz hanımefendi?" diye sordu. Hatice, titreyen elleriyle çantasından telefonunu çıkardı. Ekranda Ayşe'nin adı parlıyordu. Aramayı cevapladı.

"Hatice, neredesin? Sesin..."

"Ayşe," dedi Hatice, hıçkırıklarla gülmek arasında gidip gelen bir sesle. "Ayşe, o beni kaçırdı... Ama ben de arabadan inip kaçtım."

O an, dizindeki sıyrığın acısını hissetmiyordu. Sadece damarlarında dolaşan vahşi bir adrenalin ve her şeye rağmen kazanılmış bir zaferin sarsıcı gücü vardı. Murat, onu kırmak için son kozunu oynamış ve kaybetmişti. Bu bir uzaklaştırma kararının ihlali değildi artık; bu, aleni bir suçtu. Savaşın seyri, o kavşakta, bir çığlıkla tamamen değişmişti.

Dizindeki acıya ve yaşadıklarına daha fazla dayanamayan Hatice insanların arasında bayıldı. Orada bulunanlar Avukat Ayşe hanımla konuşmaya devam ederek bulundukları yeri tarif ettiler. Ayşe Hanım hemen savcılığa, uzaklaştırma cezasını ihlal etme, adam kaçırma ve tehdit suçlamalarıyla bir dilekçe verdi. Yanına güvenlik güçlerini de alarak Hatice'nin olduğu durağa geldiler.  

Durakta bulunanlar çoktan ambulans çağırmışlardı. Hatice'ye olay yerinde ilk müdahale yapıldı. Fakat yolunda gitmeyen bir şeyler vardı. Olan bitenden ve korkudan Hatice'nin sinirleri tamamen yıpranmıştı. Bütün bedeni titriyordu.

Hastaneye götürüldüğünde hala elleri, ayakları ve başı titriyordu. Yapılan tahlil ve tetkikler sonucunda Hastaneye Nöroloji servisine yatırılmasına karar verildi.

Sakinleşici ilaçlar verildiğinden Hatice sürekli uyuyordu. Rüyasında nurdan, pırıl pırıl bir elin kendisine uzandığını ve elini tuttuğunu gördü. “Hoş geldiniz Peygamberim. Hoş geldiniz ya Rasulallah! Siz beni ziyarete mi geldiniz? “ dedi. Karşısında gördüğü sadece gülümsedi ve elinden tutarak Hatice'yi ayağa kaldırdı.

Tam o sırada Avukat Ayşe odaya girdi ve “ Canım, kendine geldin demek! Sana nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum fakat bilmen gereken bir şey var. Murat ve arkadaşı, Çamelinde dağlarında aşırı hızla viraja girdikleri için uçuruma yuvarlanmışlar. Kurtarma çalışmaları devam ediyor fakat ikisi de ölmüş” dedi.

Hatice iyi niyetini bir daha göstererek” Allah rahmet eylesin” diyebildi.

Şaziye İnceler Ekici / Edebiyat Gazetesi / Temmuz 2025 / Sayı 30